معمار موفق قرن بیستم و بیست و یکم

: Renzo Piano در خانواده ای آشنا به امور ساختمانی در سال 1937، در جنوآ در ایتالیا به دنیا آمد. پدربزرگ، پدر، برادر، و چهار عموی او، همگی پیمانکار ساختمانی بودند و طبیعتاً رنزو نیز باید راه آنها را انتخاب میکرد اما رنزو با پیروی از آنان مسیر معماری را انتخاب نمود و در مدرسه پلی تکنیک میلان تحصیل در این زمینه را آغاز کرد. در طول دوران تحصیل زیر نظر معمار برجسته ای به نام Franco Albini شروع به کار کرد و بعد از اتمام تحصیلاتش در سال 1964 رسماً کار خود را در کمپانی پدرش آغاز نمود و سپس در طی سال های 1965-1970 در شرکت Louis.I.Kahn در فیلادلفیا مشغول به کار شد. اولین اثر با اهمیت رنزو، طراحی صنعت غرفه در نمایشگاه در سال 1969 در اوساکای ژاپن بود که با همکاری یک آرشیتکت جوان دیگر به نام Rechard Rogers صورت گرفت. این دو آرشیتکت جوان در سال 1971 در مسابقه بین المللی طراحی مرکز ملی هنر و فرهنگ ژرژ پمپیدو شرکت کردند و اولین جایزه بین المللی خود را دریافت نمودند که نتیجه آن یک مرکز صد هزار مترمربعی در قلب پاریس بود که به هنرهای تلویحی، موسیقی، ادبیات و صنعت طراحی اختصاص داده شد که حتی پس از دو دهه از افتتاح آن بیش از 150 میلیون نفر از آن دیدن کردند که به طور متوسط بیش از 25 هزاربازدیدکننده در طول روز داشت و چنین موفقیت عظیمی نام این دو آرشیتکت جوان را در سطح بین الملل مطرح نمود. این اثر از نمونه آثاری است که تلاش برای نوآوری و رسیدن به مفاهیم و تعاریف جدید در چارچوب اصول شناخته شده معماری را به وضوح میتوان در آن مشاهده کرد. در سال 1998، رنزو شروع به انقلابی مجدد در صنعت معماری های تک کرد و آن گسترش، مرمت و نوسازی مرکز ژرژ پمپیدو بود که در سال 1999 آن را افتتاح نمود و چشم میلیون ها بازدیدکننده را به سمت خود جلب کرد. میدان استراوینسکی در کنار ساختمان این مرکز با مجموعه ای از تندیس های متحرک در میان و کنار استخر آب جلوه دیگری از هنر مدرن را به بازدیدکنندگان عرضه کرده و میکند. از پروژه های مشهور رنزو که به بیش از 40 پروژه مشهور میرسد میتوان مرکز هنرهای ملی ژرژپمپیدو در سال 1971، ساختمان تأسیسات شرکت اتومبیل سازی فیات در شهر تورینو ایتالیا، استادیوم فوتبال در شهر باری ایتالیا، مجموعه برج های سیدنی استرالیا، ساختمان مرکز علم و تکنولوژی ملی هلند در شهر آمستردام، ساختمان آکادمی علوم ایلت کالیفرنیا در سانفرانسیسکو امریکا، ایستگاه مترو جنوآ، فرودگاه کانسای ژاپن،مرکز طراحی مرسدس بنز در اشتوتگارت، و برج شارد لندن و موزه De Menil در تگزاس را نام برد. از آخرین پروژه های مهم رنزو ، طراحی منحصربه فرد فرودگاه کانسای ژاپن بود. ازآنجاکه در آنجا هیچ فضایی برای احداث فرودگاه وجود نداشت ، مدیران شهری تصمیم به ساخت یک فرودگاه جزیره ای گرفتند. این ترمینال هوایی دارای ساختاری مواج با خطوط هوایی غیرمتقارن است و ظرفیت جابه جایی ده هزار مسافر را در طول روز دارد و جزو بزرگ ترین و بااهمیت ترین پروژه های طراحیشده توسط رنزو میباشد. فرودگاه کانسای تنها فرودگاه در جهان است که نابینایان در آن کاملاً راحت هستند و برجستگیهای روی ستون های ورودی و خروجی تمام راهروهای آن بر اساس خط بریل است. رنزو پیانو تاکنون بیش از 30 جایزه بین المللی را از آن خود کرده است که از مهم ترین آنها : دریافت جایزه نوبل معماری در سال 1998 در مقر کاخ سفید در واشنگتن، جایزه وکسنر در مرکز هنر وکسنر در سال 2001 در اوهایو، مدال طلای انستیتوی سلطنتی معماران بریتانیا در انگلستان در سال 1989، سفیر حسن نیت یونسکو در سال 1994 ، جایزه کیوتو در سال 1990 از بنیاد ایناموری کیوتوی ژاپن، جایزه میکل آنجلو در سال 1994 در رم ایتالیا، جایزه سلطان معماری در سال 2000 در ونیز ایتالیا، بوده است.