اگر شهردار بودم

پرویز طلایی* اگر شهردار بودم میگذاشتم مردم ساکن شهر فکر کنند و راه حل ارائه دهند و برای فکرشان ارزش قائل میشدم . کاری که مسئولین و متخصصین و برنامه ریزان میگویند ولی عمل نمیشود . معمولاً مردم را برای حمایت و مشارکت در اجرای نقشه ها و اهداف خود فرامیخوانند بدون همراهی و همدردی. وصله بیفرهنگی و ... به مردم را کنار میگذاشتم . رسیدن به هدف های اساسی و ساماندهی شده را از پایه و نیاز مردم جستجو کرده، دنبال راه حلی سهل و یک شبه نمیگشتم و مثل آدم های مستأصلی که چاره را در ظهور روشی زورگویانه میدانند ( که همه را به اطاعت وا دارد)، عمل نمیکردم ، آیا شهری با 15 میلیون نفر جمعیت حاضر، سرمایه کمی است و نمیتوان به طور همسو مشکلات را مدیریت و رفع کرد ؟ ابتکارهای ارزشمند کجاست؟ باسابقه هزاران سال شهرنشینی : « شهر سوخته در 3000 سال پیش از میلاد که علاوه بر پیدا شدن آثار پیشرفته از فن و دانش اثری از سلاح جنگی در لایه های مداوم شهرنشینی کشف نشد». من چون هر شهروندی که سال ها به مسائل فرهنگی و اجتماعی اندیشیده، اکنون خود را با سؤال هوشمندانه و دشواراگر شهردار بودیدمواجه میبینم ! من بنا را بر برنامه ریزی بلندمدت برای شهری پایدار، متکی بر نیروهای میلیون ها شهروند میگذاشتم، چراکه هدفی بالاتر از سلامت و خیر آنها نمیبینم. در شرایط کنونی که با کثرت بیکاری در مملکت و بینظمی در کار و حرفه ها و نارضایتی کارگر و کارفرما ، مصرف کننده و تولیدکننده روبه رو هستیم، شهرداری میتواند و وظیفه دارد زمینه کار (یکی از مهم ترین ارکان و نیازهای شهروندان) را فراهم کند . برای همه ساکنان که توانایی دارند ، کار ایجاد کند و موسسه های کوچک را تحت حمایت آموزشی و پوشش انواع بیمه بیکاری و زیان های ناشی از نوسانات اقتصادی قرار دهد و به جای معامله با مؤسسات دولتی مدافع شهروند باشد و فضاهای سبز و منظرهای طبیعی و آثار تاریخی و فرهنگی را از تهاجم ساخت وسازهای غیر پایدار که شهر را ناسالم میکند، حفظ میکردم؛ و پروانه تخریب و نوسازی برای بنایی که عمر مفید خود را به سر نبرده صادر نمیکردم. تعداد کارهایی که شهرداری نباید انجام دهد و یا مانع شود بسیار است. من به دوراز سیاست مانع از دست رفتن مناظر، مواهب و ارزش های پایدار طبیعی شهر چون رود دره های دامنه های البرز و طبیعت خاص مناطق جنوبی شرقی و غربی شهر میشدم و الگوی شهر را برای منظرهایی چون پارک و فضای باز و سبزه و درخت به سمت بومی بودن و رعایت هویت و ماهیت آب و هوایی منطقه را نه به تقلید از کشورهای اروپایی که آب و هوایی مرطوب و متفاوت دارند ، گرایش میدادم . من از پیشنهادات و طرح های جدید و مبتکرانه استقبال میکردم، اطلاع رسانی و بیان مشکلات از محله ها را بسیار جدی و اساسی تلقی و پیگیری میکردم. مسائل و مشکلات را به درستی با مردم و مسئولین در میان میگذاشتم با قبول کار به این مهم، از تمام نیروهای متخصص به دوراز سیاست ورزی استفاده میکردم. خودم از سیاست دوری جسته، ادامه و تمدید دوره شهردار بودنم را به خواست و نظر شهروندان واگذار میکردم و عرصه شهر را هم به مردم واگذار میکردم ، نه به پیمانکاران ویژه. *معمار وعضو انجمن مفاخر معماری ایران