زشتی زیباتر از ناپایداری

می گویند در حضور حاکمی از حکام قدیم، جمعی از درباریان از دست خط بد و ناخوانای شخصی انتقاد می کردند. حاکم مذکور که دید شخصیت آن خطاط غایب، به تمامی تحت الشعاع خط بدش قرار گرفته از درباریان خواست به جای انتقاد از دست خط وی، یکی از مهمترین و بهترین محاسن او را ذکر کنند. درباریان هم که البته می دانستند فرد مذکور فاقد هر گونه جمال و کمال ظاهری و معنوی است، بعد از کمی شور و مشورت یک صدا اعلام کردند: باز دست خطش! حالا حکایت وضعیت معماری درهم برهم معاصر ماست که به گفته همه صاحب نظران این حوزه، از مشکلات عمده و عدیده ای رنج می برد، از ضعف آموزش در دانشکده های معماری گرفته تا تقلید و کپیکاری ساخته های غربی، اجرای سلیقه ای و هزار تا عیب و ایراد دیگر؛ ولی اگر بنا بر انتخاب باشد، کاش بزرگترین ضعف ساخته های مهندسان و معماران ما در همین نمایش بیرونی و معماری آنها باشد و اصل و اساس ساختمان ها به اندازه کافی پایداری داشته باشند که نتوان برای آنها اصطلاح «نوساز، در حد کلنگی» را به کار برد.