فردا دیر است

کارشناسی در یک جلسه خصوصی می گفت: «تنها در صورتی بافت فرسوده نوسازی میشود که زلزله ای به وقوع بپیوندد و تلفات جانی و مالی زیادی به بار بیاورد. خواهید دید که بعدازآن، تمام امکانات بسیج میشوند و عزمی جدی برای نوسازی در بین تمام دستگاه ها شکل میگیرد.» متأسفانه این اظهارنظر تا حدود زیادی درست به نظر میرسد. آن قدر مسئولان ما در وزارتخانه های راه و شهرسازی، نیرو، آموزش وپرورش، شهرداری و ... نسبت به سامان دهی بافت های فرسوده بیتفاوت هستند که گاه موضوع به کلی فراموش می شود. در این شرایط به یکباره خبر اعطای وام بافت فرسوده منشر میشود و جمعی را به تکاپو می اندازد، وامی که اغلب متقاضیان آن فاقد توانایی مالی هستند و در صورت دریافت باید آن را به اضافه سود متعلقه به بانک برگردانند و همین امر دشواری هایی را برای آنان در پی خواهد داشت. البته بخش اعظم وام دریافتی به دلیل نفوذناپذیری بافت، صرف مواردی چون ورود مصالح و خروج نخاله با ماشین آلات ابتدایی و درنتیجه صرف زمان و همچنین هزینه بالای کارگر می شود. کوتاه سخن اینکه مشکلات بافت فرسوده بیشتر از آن است که تنها با پرداخت یک وام به سامان برسد. این معضل تصمیم هماهنگ و سازمانیافته همه نهادها را میطلبد و همان طور که پیش تر اشاره شد اگر قرار است کاری انجام شود باید تا قبل از وقوع هر گونه حادثه ای این کار صورت بگیرد.