هنوز معمار نشده ام

«شیگرو بان» معمار مدرن و بشردوست عمده کارهای خود را در مناطق مصیبت زده و برای پناه جویان به شکل اقامتگاه های موقت و مقوایی طراحی کرده است. وی به خاطر طرح های مدرن و بشردوستانه خود موفق به دریافت جایزه پریتزکر 2014 (جایزه معتبر معماری)شده است. این معمار ژاپنی که در سال های 2006 تا 2009 عضو هیئت داوران مسابقات پریتزکر بوده ، بنیان گذار سبک شیگروبان است و در حال حاضر دفاتری در توکیو، نیویورک و پاریس دارد. همچنین یک سازمان غیردولتی متشکل از معماران داوطلب و مشغول به کار در مناطق مصیبت زده را بنیان نهاده است. مصاحبه ای با وی در نشریه «آرک دیلی» انجام شده که ترجمه آن را در زیر میخوانید. نقش خود را به عنوان یک معمار چگونه ارزیابی میکنید؟ در دوران جوانی که دانشجو بودم کسی درباره انجام کار در مناطق محروم و مصیبت زده صحبت نمیکرد. ازاین جهت نا امید شده بودم. زیرا بیشتر ما به استخدام افراد ممتاز و کسانی که از قدرت و پول بیشتری برخوردار بودند، درمیآمدیم تا با تفکرات، پول و قدرت آنها به معماری ماندگار دست یابیم. من بناهای ماندگار را دوست دارم، زیرا این گونه بنا ها میتوانند در خود گنجینه های شگفت آوری ذخیره نمایند. من میدانم بسیاری از مردم درد و رنج هایی بعد از بلایای طبیعی خواهند داشت و دولت برای آنها تجهیزات و امکانات کم و خانه های موقت فراهم میکند. بنابراین ایمان دارم که میتوانم در بهبود این شرایط تأثیرگذار باشم. چگونه ایده استفاده از مصالح مقوایی در کار هایتان به وجود آمد؟ من دوست ندارم تحت تأثیر سبک های مختلف روزانه قرار گیرم. همیشه، در معماری، سبک های مختلفی وجود دارند که بسیاری از آنها محبوب میشوند اما من معمارانی مانند« فری اوتو» و «باک مینستلر فولر» را دوست دارم که سبک هایشان توسط خودشان ایجادشده است. بنابراین هنگامیکه من لوله های کاغذ و مقوا میساختم، که خیلی محکم بودند، به این فکر افتادم که این میتواند یک ماده ساختمانی باشد. مردم معمولاً به توسعه چیزهای جدید با تکنولوژی جدید فکر میکنند اما مواد خام و موجود در اطرافمان میتوانند ما را به مفاهیم جدید رسانده و قادر به خلق یک عملکرد تازه در ساختمان نمایند. من فقط از مصالح موجود در اطرافمان در بخش هایی از ساختمان به عنوان سازه استفاده کرده ام. آیا شما خواستار پروژه های داوطلبانه هستید یا پروژه های گروهی؟ هیچ تفاوتی بین کارهای معمولی یا پروژه های امدادرسانی که من انجام میدهم ،وجود ندارد. تنها تفاوتش این است که من مبلغی را میتوانم پرداخت کنم یا نه! درواقع کسب وکار معقول بسیار دشوار تر است و من برای پروژه های داوطلبانه وقت بیشتری صرف میکنم اما اولین آموزش و تجربه من در ساختمان های با هزینه بوده است و همچنین شرکای من، پروژه هایم را با هم انجام میدهند پس من زمانم را در ساخت پروژه های داوطلبانه صرف میکنم که نقش مهمی برای من معمار داشته است. از تجربیات زمان دانشجوییتان بگویید. پس از پایان دبیرستان به ایالات متحده مهاجرت کردم بدون اینکه قادر به تکلم به زبان انگلیسی باشم. زمانی که من دبیرستان بودم دوست داشتم به کویر ایالات متحده سفر کنم. در سال 1975 یک مجله ژاپنی به نام «آ+یو» که مقالات ویژه ای در مورد جان هجوک و کویر ایالات متحده در آن نوشته شده بود باعث ایجاد انگیزه سفر به ایالات متحده در من گردید. کسی در مورد این کویر اطلاعاتی نداشت، طبیعتاً این سفر خارجی برای یک دانشجو غیرقابل قبول بود. بنابراین در ابتدا تصمیم گرفتم در موسسه علمی معماری در سواحل غرب کالیفرنیا ثبت نام کنم و بعدازآن به موسسه ای در شرق سواحل کالیفرنیا منتقل شدم. نتایج این تجربه ها برای من بسیار خوب و همراه با شانس زیاد بود، زیرا من تجربه آموزشی خاصی را با بهترین اساتید که بسیار قوی و سخت گیر بودند را داشتم. چه چیزی الهام بخش شما در این زمینه بوده است؟ هر جا میرفتم چیزی که من را شگفت زده میکرد ، هنر و صنعت بومی بود. صنایع دستی و مصالح بومی من را تحت تأثیر قرار میداد تا به فکر این گونه طراحیها باشم. هم اکنون من در فیلیپین بعد از زمین لرزه و گردباد ها کار میکنم. هنوز مردمانی در خانه های سنتی یا مصالح بامبو زندگی میکنند. بامبو برای سازه و نما کاربرد خوبی دارد اما مسلماً استفاده از بامبو به سختی مورد تأیید کمیته مقررات ساختمانی قرار میگیرد. هنوز هم بسیاری از بومیان، از تکنولوژی و فن آوریهای بومی در فیلیپین استفاده میکنند بنابراین من سعی کردم با استفاده از ترکیب لوله و کاغذ که به صورت محلی در دسترس هستند و با برگ های بامبو سرپناهی موقت برای قربانیان گردباد طراحی کنم. احساس خود را برای دریافت جایزه پریتزکر بیان کنید؟ این افتخار بزرگی است اما من هنوز معمار نشده ام و این وضعیت برای من هنوز زود است و قادر به درک این جایگاه نیستم. زیرا من هنوز به درجه معماری نرسیده ام. براین اساس این جایزه مشوقی است تا به من فرصت ادامه کار در مناطق محروم دهد که بتوانم طرح های بهتری ارائه دهم.