اردیبهشت معماری

هزار سال پیش، حکیم ابوالقاسم فردوسی خانه را چنین توصیف میکند: «همی جای شادی و آرام و مهر». «شادی»، «آرام» و «مهر». و این تمام آن چیزی است که از معماری میخواهیم. همه آن چیزی است که از اردیبهشت میخواهیم. معماری اگر اردیبهشت نباشد معماری نیست. اردیبهشت یعنی زیبایی، یعنی رهایی، یعنی بیداری؛ تمام آن چیزی که در معماری میجوییم. اردیبهشتِ معماری، در زمانه و سرزمین ما، یعنی فریاد برای زیبایی و رهایی. زمانه ای که از معماریهای باشکوه و زیبا عاری شده است. سرزمین ما روزگاری مهد معماری فاخر و ماندگار بود. در این سرزمین و در این زمانه باید ندای فردوسی را فریاد کرد که ما از معماری «شادی» میخواهیم. معماری باید شادابی زندگی ما را تأمین کند. افسردگی را از میان بردارد و تحرک و زیبایی به جایش بنشاند. باید به ندای فردوسی گوش جان سپاریم که معماری قرار نیست آرام از ما بگیرد و خشونت بگسترد. معماری باید آرامِ جان ما باشد و آسایش زندگی را تأمین کند. معماری باید مهربانی بیفزاید و دوستی بیافریند. مگر معماری زبان گفتگو نیست؟ اردیبهشت نماد بهشت و شادابی است، نه فقط به تقارن زمانیاش با رویش و زایش طبیعت در اقلیم معتدل ما، بلکه به خاطر حافظه تاریخی و اساطیری ما مردمان. مبانی معماری را باید از اردیبهشت گرفت. ما در این روزها معماریِ اردیبهشت نداریم. گم کرده ایم بسیاری از اردیبهشتیهای معماری را. در این جهان، من و توی معمار باید مسکن و اداره را به گونه ای بسازیم که تن رنجور تاریخی ایرانی در آن بشکفد و بال بگیرد. معماری ما باید معماری شکوفنده و شکوفاننده باشد. امروز ما در پی اردیبهشتِ معماری هستیم تا جان مان را با هوای تازه سیراب کنیم.