خانه امام علی(ع)

سیزده رجب مصادف با 12 اریبهشت، سالروز ولادت با سعادت مولای متقیان حضرت علی (ع) و روز پدر است. به جا خواهد بود که به همین مناسبت به معماری خانه ساده و با صفای آن امام همام در کوفه بپردازیم. خانه حضرت علی (ع) به فاصله بسیار نزدیک از مسجد کوفه در سال های تغییر مرکز خلافت از مدینه به کوفه و حضور خاندان عصمت درکوفه ساخته شد، از تفتیش دم در ورودی که رها می شوی حیاطی نسبتا بزرگ با سنگ فرش ها و باغچه ای با نخل های سربه فلک کشیده تو را از فضا و زمان جدا می کند، ازتمام ملیت ها از اروپایی و هندی گرفته تا پاکستانی و ایرانی در گروه هایی با یک پرچم در حیاط جمع شده اند و لیدر ها فراز هایی از زندگی اهل کسا می گویند، از این همه خضوع حیرت می کنی. معماری خانه امام علی (ع) با آنچه داوود میرباقری از بنای خانه امام علی (ع) در فیلم شهید کوفه برای نمایش داد تفاوت چندانی ندارد. تمام بنا رنگ خاک دارد، چند در به حیاط باز می شود، بنا با چند پله از حیاط جدا می شود، چاه آبی که شنوای درد حضرت علی(ع) بود هنوز هم آب دارد و آب آن در آّبخوری هایی جریان یافته است تا زائران از آن بنوشند؛ درب اصلی با چند پله کوچک تر و سراسر به یک حال بزرگ با تاقی گنبدی شکل که از بیرون هم مشخص است باز می شود با گذشت سال ها از ساخته شدن این بنا، اسکلت بندی بنا تغییری نداشته تنها چندین مرتبه نمای داخلی بنا مرمت شده است. یکی از جالب ترین قسمت های بنا سرداب آن است که برای خود معماری جالبی دارد،تمامی اتاق ها با متراژ کمتر از 12 متر از یک طرف به شکل تو در تو به یکدگر و از طرف دیگر به شکل مستقیم به حال اصلی راه دارد. هنگام وداع که فرا می رسد دستی به تنه نخل ها می کشی و به دنبال یافتن در نیمه سوز خانه مدینه چشمانت را می گردانی و جز ایست تفتیش چیزی نمی یابی.