دیپلماسی ساختمانی

مذاکرات هسته ای ایران با شش کشور مطرح جهانی در حالی به توافق اولیه در سیزده به در سال 1394 رسید که از پشتوانه و همت خستگی ناپذیر بیش از 18 ماهه مردان دیپلماسی برخوردار بود . فارغ از مخالفت های خیرخواهانه ای که پس از اعلان توافق اولیه و انتشار «فکت شیت» سوگیرانه آمریکایی در داخل صورت گرفت و بعضا با نشست های مناظره گونه تا حدودی حل وفصل گردید ، اما موافقت های بسیاری را در پی داشت؛ موافقان خروج از بن بست روابط خارجی- که به ناحق در حق کشور عزیزمان اعمال شده است - هم در داخل و هم در خارج چنان از این گشایش استقبال کردند که برخی از رسانه های خارجی را به تعجب وا داشت . استقبال از برقراری روابط دو یا چندجانبه کشور های مطرح با ایران چنان بالا گرفت که گویی مذاکره کنندگان نه برای رفع بهانه های خودساخته از مسائل هسته ای ایران بلکه برای برقراری رابطه تجاری و اقتصادی در صف مذاکره ایستاده بوده اند . ورود برخی از کشور های مطرح اروپایی و غربی و پیشتازی برخی از کشور های آسیایی در تحکیم روابط خود با ایران از همان آغازین روز های اعلان توافق اولیه گروه 1+5 با ایران به روشنی از اخبار رسانه های جهانی بیشتر از رسانه های داخلی هویداست اما اگر بخواهیم به چرایی و علت استقبال ها چه از منظر داخلی و چه از نگاه خارجی بپردازیم یقینا فرصت و مجال این مهم در فضای یک مقاله دست نخواهد داد ولی به اختصار میتوان از دو جنبه به آن نگریست : 1ـ جایگاه منطقه ای و 2ـ جایگاه اقتصادی ایران . 1ـ جایگاه منطقه ای ایران : جایگاه ایران در منطقه ای که خاورمیانه نامیده میشود ـ اگر نگوییم بینظیر ـ به ضرس قاطع میتوان گفت کم نظیر است . ایران چه ازنظر علمی و فرهنگی و برخورداری از تاریخ کهن و تمدن دیرین و چه ازلحاظ امنیتی در منطقه ای نا امن که هرروز دستخوش حوادث خودساخته برخی کشور های زیاده خواه است جایگاه نمونه ای دارد . در هیچ کدام از کشور های منطقه چنین موقعیت و موفقیتی را نمیتوان سراغ گرفت البته صحبت از داشته های ایرانی در این مورد همان طور که اشاره شد در این مجال و مقال کوتاه واقعا سخت است و دشوار که سعی خواهیم کرد در شماره ها و مطالب آتی به آنها بپردازیم . 2ـ جایگاه اقتصادی ایران : ایران ازنظر اقتصادی هم نه تنها در منطقه که سرآمد است ـ و طبق چشم انداز 1404 باید رتبه اول را داشته باشد ـ بلکه در جهان در حوزه انرژی و منابع نفت و گاز در رتبه های اول و دوم قرار دارد . یکی از علل استقبال و به عبارتی مسابقه دول خارجی برای برقراری ارتباط با ایران همین بهره مند بودن از منابع خدادادی است که چنین امکانی را در سایر کشور ها کمتر میتوان مشاهده کرد . نادر و کمیاب بودن منابع ایران در جهان علاوه بر منابع انرژی در عرصه معادن زمینی که بخش عمده مواد اولیه منطقه ای و جهانی از آنها تأمین میشود و متأسفانه به شکل خام به فروش میرسد - که لازم است تدبیر عاجلی برای آن به عمل آید - یکی از امتیازات کشور ایران در اقبال جامعه جهانی برای برقراری ارتباط با این کشور است . حضور کشور ترکیه به ریاست رئیس جمهورش همراه با هیئتی اقتصادی، حضور وزرای خارجی برخی از کشور های اروپایی همراه با تیم های اقتصادی و تجاری و اخیرا حضور فعالانی از آمریکا برای ورود به پتروشیمی و صنعت خودرو در ایران در ماه اول سال جاری، مؤید و مهر تأییدی بر توانمندیهای کشور عزیزمان است که این کشور ها نمیتوانند به راحتی یا به غفلت این امتیازات را از دست بدهند . البته نباید غافل بود که همه این رقابت ها بر سر کسب منافع رقبا و دستیابی هر چه بیشتر به منابع ایرانی است و ایران هم باید به بهترین نحو از این فرصت استفاده کند و صرفا به خام فروشی که هدف اصلی کشور های مایل به برقراری روابط دوجانبه است ، اکتفا نکند بلکه به مشارکت با این کشور ها و بهره گیری از تجارب و تکنولوژی روز آنها در بهره برداری و انتقال آن به جوانان این مرزوبوم روی آورد . اما در عرصه صنعت ساختمان ، پس از نائل شدن تیم دیپلماسی خارجی به موفقیت های این چنینی در عرصه خارجی و به دنبال آن استقبال کشور های مطرح دنیا برای حضور در فضای اقتصادی و تجاری ایران اکنون نوبت ساختمانیهاست که با استفاده از تجارب ارزنده تیم دیپلماسی خارجی، دیپلماسی ساختمانی را برای خروج این صنعت از بن بست رکود و ساخت وساز در پیش گیرند . صنعت ساختمان در ایران همانند سایر کشور ها بخش مهمی از اقتصاد کشور را به علت در ارتباط بودن با بیش از 400 حرفه مستقیم و غیرمستقیم از آن خود کرده است . در ایران که از یک سو شهرنشینی افسارگسیخته از روستانشینی سبقت گرفته و از سوی دیگر نیرو های فنی و مهندسی مازادی که بنا به علل ناگفتنی تجمع یافته اند ، همچنین کارخانه های تولید مصالح ساختمانی در استان ها و حتی شهر های مختلف به علت عدم آمایش سرزمین با تولید مازاد مصالح مواجه شده و ناگزیر اقدام به دپوی مصالح مازاد در انبار ها شده اند ، صنعت ساختمان نقش مهم تری در اقتصاد کشور دارد که باید هر چه سریع تر برای خروج این صنعت از رکود و رونق بخشی آن به اقتصاد کشور - که در برنامه های خروج از رکود دولت یازدهم هم به عنوان یکی از عوامل رونق بخش اقتصاد نام برده شده بود - اقدام عملی انجام داد و در این مقطع چه اقدامی ضروریتر و حیاتیتر از دیپلماسی ساختمانی؟ اما دیپلماسی ساختمانی چگونه ؟. با توجه به نیرو های مازاد فنی و مهندسی که در عرصه مهندسی کشور وجود دارند؛ اعم از مهندس ساختمان ، کاردان ها ، انبوه سازان و حتی کارگران ماهر ساختمانی که به علت اشباع شدن برخی استان ها از ساخت وساز بیکار مانده اند ، میتوان نسبت به اعزام نیرو های مازاد به کشور های حداقل منطقه اقدام نمود که با انبوهی از ویرانیهای حاصل از جنگ های هدفمند - و شاید فروش تسلیحات کشور های تولیدکننده مواجه اند . در کنار اعزام نیرو به کشور های فوق الاشاره میتوان نسبت به صدور مصالح ساختمانی داخلی دپو شده در انبار ها اقدام نمود . در این صورت هم کارخانه های تولید مصالح مجددا شروع به کار خواهند کرد و هم با شروع به کار آنها موجبات اشتغال زایی فراهم خواهد شد . البته صدور خدمات فنی و مهندسی را نمیتوان به چند مورد اندکی که ذکرشد ، محدود کرد و طبیعی است که با دیپلماسی ساختمانی دستاورد های نامحدودی نصیب کشور خواهد شد که امید میرود مسئولان و دست اندرکاران ساختمانی چه در حوزه اجرایی و دولتی و چه در بخش تقنینی و قانون گذاری نسبت به فراهم شدن بستر های آن تصمیمات و اقدامات بایسته را اتخاذ و جامه عمل بپوشانند. قادر نصیری ترزنق