فراموشی معماری بومی

یکی از معضلات معماری حال حاضر ما فراموشی معماری اقلیمی و بومی است، در حالی که استفاده از معماری بومی و سبز منجر به مصرف کمتر انرژی خواهد شد . شاهد این هستیم که خانه ها با ردیفی از بتن، آهن و آجر ساخته شده اند ، با حیاط هایی که به علت کوتاه بودن دیوارهایشان، از یک سو قادر به ایجاد سایه مناسب نیستند و نمی توانند از بنا، در مقابل وزش باد شدید و نور زیاد خورشید محافظت نمایند و شرایط نامساعدی برای ساکنین به وجود می آورند. از سوی دیگر به کارگیری دیوارها و سقف های با ضخامت کم که در مقابل موقعیت خاص این منطقه، هیچ مقاومتی ندارد و همچنین استفاده از قیر سیاه رنگ بر روی پشت بام ها که به علت تیرگی رنگ موجب افزایش دما در فصل تابستان و به جهت انتقال حرارت از طریق بام موجب کاهش دما در فصل زمستان در داخل خانه می شود و در نهایت به کارگیری وسایل گرم کننده با مصرف انرژی فسیلی و دستگاه های خنک کننده ای که به علت دمای نامناسب فضاهای داخلی در فصول مختلف مورد استفاده قرار می گیرند، به طور کلی بایستی بیان نمود که معماری جدید با شیوه ساخت ناهماهنگ با اقلیم از یک سو موجب عدم آسایش ساکنین و از سوی دیگر با استفاده نامناسب از مصالح و افزایش مصرف انرژی فسیلی، معماری پایداری را که در گذشته وجود داشته، مد نظر قرار نداده است. به جا خواهد بود برنامه ریزان و متولیان امر با تلفیقی از معماری مدرن و معماری اقلیمی و بومی، بستر یک معماری پایدار و سبز را فراهم سازند و به زندگی بی روح و آشفته شهروندان روح و طراوت لازم ببخشند.