در کجای جهان ایستاده ایم؟

می گویند خودشناسی اساس موفقیت است . کسی که خود را بهتر بشناسد ، بر ضعف ها و قوت های خود آگاهی داشته باشد انسان موفقی است . شاید این گزاره را بتوان در مورد کشور ها و جوامع نیز به کار برد . در روی کاغذ بسیاری از معیار های توسعه را اخذ کرده ایم و در رده های بالای جدول قرار داریم ، تعداد مقالات منتشر شده در نشریات علمی و پژوهشی ما را به رده 17 تولید علم دنیا رسانده است؛ از بسیاری از کشور های اطرف برای استفاده از بیمارستان های مجهز کشور و بخصوص تهران به ایران سفر میکنند ، در زمینه تاسیسات آب و تعداد سد ها جزو برترین ها در دنیا و در زمینه نیروگاه های برق و تولید این محصول استراتژیک جزو برترین های منطقه هستیم ، در زمینه تولید گندم به خودکفایی رسیده ایم و در زمینه صنایع پتروشیمی، گاز و نفت حرف بسیار برای گفتن داریم و نزدیک به 70 درصد از جمعیت کشور در شهر ها زندگی میکنند . اما یک یادآوری بزرگ ! اعداد و ارقام فریب میدهند و فریب های آماری جزو رایج ترین و ساده ترین کارهااست . خصوصا اگر این آمار ها با بینش همراه نباشند . به همین دلیل است که پژوهش های جدی اجتماعی اعم از پژوهش های کمی و کیفی در موسسات مستقل صورت میگیرد که به صورت تجربی و در زمین واقعی و با بینش عینی و نه به قصد توجیه بلکه به قصد توصیف و تحلیل واقعیت انجام میگیرند . مگر نه هر ناظر بیطرفی با مشاهده کارکرد های نارسا و ناقص در زمینه های مختلف علم ، صنعت ، شهرسازی و رسانه متوجه بیحاصلی این آمار ها میشود .برخی نگاه ها اجازه آینده نگری، نگاه انتقادی و بینش انسان مدار را نمیدهد . در نگاهی که انسان ابزار پیشرفت است و نه توسعه ابزاری برای آسودگی انسان کلانشهری مانند تهران تشکیل میشود که توانایی جذب 30 درصد جمعیت ، 90 درصد پزشکان متخصص ، همه مدیریت کلان کشور را دارد و به همین دلیل است که منابع آبی کشور تقریبا ویران شده و به همین دلیل است که محیط زیست به وضعیت بحرانی رسیده است .راهکار این وضعیت را بسیاری از دلسوزان کشور سال ها است میدهند ، ورود به زمین تحقیق میدانی و پاسخگو شدن مسئولان در مقابل مشکلات . . در این راه میباید تغییرات زیادی در مورد بینش مدیران صورت بگیرد که شاید ابزار اصلی این تغییر نگرش عملی شدن طرح پایش سرزمین است تا بدانیم در کجای جهان قرار گرفته ایم ، مطمئنا نتایج این آگاهی با انتظارات بسیاری همخوانی ندارد .