از استاندار د داشتن تا استاندارد ماندن

گروه ساخت وساز:50 درصد ساخت وساز مربوط به نحوه طراحی ، نظارت و اجراست و استفاده از مصالح با کیفیت، نیمی دیگر از مبحث ساخت وساز اصولی به شمار میرود. بنابراین توجه به این موضوع بسیار حائز اهمیت است. متأسفانه علی رغم وجود نهاد هایی مانند سازمان ملی استاندارد، مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی و همچنین سازمان نظام مهندسی و کنترل ساختمان باز هم شاهد استفاده از مصالح بیکیفیتی هستیم که توسط تولیدکنندگان به اصطلاح «زیر پله ای» تولید میشوند. از سوی دیگر برخی تولیدکنندگان مصالح استاندارد صرفاً نام استاندارد را یدک میکشند اما در عمل تولیداتشان غیراستاندارد است. در ادامه تهیه سلسله گزارش های پیام ساختمان از پروژه های ساختمانی سطح شهر، سراغ سه ساختمان در حال ساخت رفته ایم تا مصالح مورداستفاده آنها را ازنظر کیفی موردبررسی قرار دهیم.نخستین ساختمانی که سوژه گزارش ما شد، ساختمانی چهار طبقه بود که چندین اوستاکار و کارگر به صورت توأمان مشغول عملیات نازک کاری طبقات آن بودند. در طبقه اول اوستا به همراه شاگردش مشغول کاشیکاری حمام بود. بنابراین سراغ کاشیها رفتیم؛ کاشیها بسیار بیرنگ و لعاب بودند و به نظر میرسید با حداقل قیمت خریداری شده اند. اوستا کار میگفت:« کیفیت مصالح ربطی به من ندارد. من کارم را انجام میدهم. ظاهراً آقای ... کفگیرش ته دیگ خورده و نمیخواهد برای نازک کاری هزینه کند. درحالیکه تمام آبروی ساختمان به نازک کاری است.» کاشیهای بیرنگ و لعابسراغ کارتن هایی رفتم که کاشیها را در آن چیده بودند. هر چه کارتن را این ور و آن ور کردیم خبری از نشان استاندارد نبود تا ثابت شود تولیدکنندگان بدون استاندارد در شهر جولان میدهند. وقتی موضوع را به اوستا گفتم، عنوان کرد: «به هرحال جنس بدون استاندارد قیمت ارزان تری دارد اما چون مالک قصد فروش ساختمانش را ندارد و صرفاً برای سکونت خودش میسازد، سراغ این کاشیهای بیرنگ و لعاب و البته ارزان و فاقد استاندارد رفته است. برعکس این بنده خدا، بسازوبفروش ها هر چه در مرحله سفت کاری کم میگذارند، در مرحله نازک کاری برای بهتر فروختن توجه ویژه ای دارند»ماجرای کاشیهای غیراستاندارد آنجایی عجیب تر به نظر میرسید که به نظر اوستا برخی از کاشیها ابعاد یکسانی ندارند و از طرفی رنگ کاشیها به طور کامل با هم نمیخواند،به گونه ای که برخی کمرنگ تر و برخی پررنگ تر هستند.» موزاییک های نارس؟!چند خیابان آن طرف تر ساختمان پنج طبقه ای بود که کف پارکینگ آن در حال بازسازی بود و کارگران مشغول موزاییک کاری بودند. پس ازاینکه موضوع آمدن ما را به مدیر ساختمان اطلاع دادند یکی از مهندسان ساکن ساختمان پایین آمد و به اتفاق به بررسی وضعیت موزاییک های مورداستفاده پرداختیم. آقای مهندس گفت: به طورکلی موزاییک هایی که استفاده میکنیم علاوه بر اینکه ازنظر ظاهری تنوع چندانی ندارند، بسیار سنگین هستند و در ساختمان های چندطبقه همواره مشکل ساز خواهند بود. درحالیکه میتوان از موزاییک های ظریف تر و البته محکم تر استفاده کرد. تولید موزاییک های سبک تر در کشور قابل اجراست اما قطعاً مردم ما استحکام را در سنگین بودن میبینند.از او پرسیدم موزاییک های مصرفی چقدر استاندارد هستند که پاسخ داد: تمام موزاییک ها تولید یکی از شرکت های خوشنام داخلی است اما متأسفانه از کیفیت لازم برخوردار نیستند. البته تنها دارا بودن نشان استاندارد کافی نیست،بلکه مهم استاندارد ماندن است. علت این فقدان استاندارد هم این است که پس از تولید موزاییک باید حدود 1 ماه بماند تا از استحکام لازم برخوردار شوند اما بسیاری از شرکت ها قبل از این موعد و تنها در فاصله چند روز پس از تولید اقدام به عرضه تولیداتشان میکنند. درحالیکه اگر از سوی متولیان مانند سازمان استاندارد و مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی نظارت وجود داشته باشد، این مشکلات به وجود نمیآید.ماسه های با رسآخرین ساختمانی که از طرف ما مورد بازدید قرار گرفت، ساختمانی بود که هنوز در مرحله پیریزی و فونداسیون بود. ماسه و شن زیادی در کوچه ریخته بودند و کارگران مشغول کار بودند. از آقای پیمانکار پرسیدم کیفیت ماسه ها را چگونه میبینید که پاسخ داد: متأسفانه ماسه دارای مقادیر زیادی خاک رس است و همین مسئله کیفیت تمام ملات ها را زیر سؤال میبرد.وی توضیح داد: وجود خاک رس در ماسه باعث میشود که هنگام تهیه ملات، چندین برابر خودش آب جذب کند و همین موضوع باعث میشود ملات پس از استفاده، مقاومت لازم را نداشته باشد. بیشتر ماسه ها هم این مشکل را دارند، درحالیکه به همان اندازه سیمان اهمیت دارد، ماسه هم حائز اهمیت است و باید مورد آزمایش قرار گیرد. مشکل کیفیت در اغلب مصالح وجود دارد و مراکز نظارتی هم از مشکلات موجود آگاهی دارند. این در حالی است که نهاد های ذیربط ارقام نجومی ( حدود 20 تا 50 میلیون تومان) از تولیدکنندگان مصالح ساختمانی میگیرند و مجوز کیفیت صادر میکنند و تازه در هر دوره ای تولیدکنندگان باید این مجوز ها را مجدد با پرداخت پول های هنگفت تمدید کنند.