معماری و زندگی

فضا بیکران و بیانتهاست. آنچه به فضا حجم و شکل میبخشد مداخله در آن و به عبارتی معماری است. با معماری خانه هستی یا سکونت وجود خویش را برپا میداریم. لذا این خم کردن جهات و انحنای فضا خود نوعی آفرینش، خلاقیت و نوآوری است و بر اساس این نوآوری، داوری خواهیم شد و هم مبنای هستی و سکونت وجود خویش را در این جهان برپا خواهیم داشت.‏اینکه نه فقط سقف فلک را با معماری بشکافیم بلکه طرح نو درانداخته و رنگ و آب وخاک و باد و عناصر مختلف را به کارگیریم خود نشانه ای از توان و علاقه ما خواهد داشت و از سویی هرکدام این عناصر و ترکیب و هم نشینی آنها تأثیرات بزرگی در ساختن اجتماع و زندگی و ارتباطات ما خواهد داشت.مثلاً درهای اُرسی یا شیشه های رنگی خانه های قدیمی و پنج دری آنها را در مقایسه با شیشه های تک رنگ و خاکستری آپارتمان های امروز در نظر بگیریم؛کدامیک در حین خواب و استراحت آدمی را بیشتر به فکر و خیال فرو میبرد، مشعوف میکند،جهان های متعدد و رنگارنگ و نورهای دیگر را چون رنگین کمانی طیف نما بر وی مکشوف میکند. این مینای رنگی خود منشوری است برای دیدن تمام رنگ ها و به عبارتی دیدن گنبد فلک و جهان پیرامون از چشم ها و زوایا و طیف های مختلف. به بادگیرهای طبیعی دیروز و کولرهای گازی تکنولوژیک امروز که دم به دم بر آلودگی محیط و رشد مصرف انرژی و گرمای اطراف میافزایند نیز بنگریم.به یاری طبیعت و بدون صرف کمترین انرژی، باد و نسیمِ جهاندیده کویر در هرم و حرارت ظهر هنگام درسراچه های خشتی(عنصر دیگر هم نشینی با طبیعت) با ما همگام میشد وبر قیلوله وچرت نیم روز مردمان دلچسبی و لطافت میبخشید. بادگیرها با نما و معماری رو به آسمان خویش آدم ها را از زیرزمین و سرداب(که خود داستان دیگر غنودن در دامان مام زمین دارد) به فراخنای آسمان کویری میبردند و امروز لختی به بازار از نما درآمده و فاقدخنکای گذشته تهران و شهرهای سنتی، سری بزند تا آلودگی و شلختگی انواع کولرگازی و لوله ها و سیم های مغشوش برقِ سردرآورده در این مکان ها را ببینید که تبرید را به مشتریان داخل مغازه ها(درمقابل حجره های کهن) تحویل میدهند و مواجهه با لهیب گرمای پشت کولر را ارزانی ناظران بینوای در تمنا.‏از سویی میتوان به انحنا و تاق و سردر در معماری نظر کرد، آنچه که در معماری امروزی کمتر نشانی از آن است. تاق های ضربی و حتی تاقچه ها که امروز جایشان را به کمدهای دیواری نهان کننده درون خود داده اند و سرتاق های پنجره های قدیمی که عموماً منحنی بودند و درگذر زمان این منحنی از دایره ای (مثل مساجد و گنبدهایشان) و نیم دایره ای (سرتاق درگاه ها و پنجره ها) به خط مستقیم بدون استقامت بدل شده اند. گویا چون شعر حافظ از زلف و کجی و انحنای زلف و رخ یار قدیمی سیمایی باقی نمانده است و جایشان را خط و خال مصنوعی هزاران عروس مصنوعی پیش ساخته فراگرفته است...