کاهگل را احیا کنیم

شاید برای شما هم این تیتر قدری عجیب باشد و با خود بگویید حالا که همه جا تبلیغات ایزوگام است ما را چه کار به فناوری عهدبوقی به نام ملات کاهگل برای اندود سقف ساختمان ها . ابتدا تصویر دور و قدیمی کارگرانی را در ذهن مجسم کنید که پاچه های شلوار را تا زانو بالا زده و در حال کوبیدن کاه و گل رسی برای مخلوط کردن آنها هستند . تصویری که دیگر اکنون ممکن است کمتر در فصل پاییز و پیش از بارندگی دیده شود یا اصلا ممکن است کارگر کاهگل کار دیگر در پاتوق تجمع کارگران دیده نشود یا اینکه در محیط و ذهنیت هایی که عموما از شهر تلقی معماری به سبک غربی و کلانشهری دارند این فناوری چندان همخوان به نظر نیاید .رنگ کاهگل نور شدید و گاه زننده آفتاب سرزمین ما را براى ساکنان آن مطبوع نموده و در گرم ترین فصل سال برگشت اشعه خورشید و حرارت آن را از روى بام ها و یا دیوارهاى کاهگلى به حداقل رسانیده است . و اما امروز - ایجاد ساختمان هاى عظیم فلزى و بتن آرمه باعث هجوم تکنیک هاى مختلف ساختمانى غربى شده و طبعا مصالح معمارى ما که با تجربه ، زیبایى و شخصیت همراه بود به مصالح خشک و سرد تکنیک هاى ناآشنا تبدیل گردیده است . امروز ساختمان هاى غریب کلان شهر ها که هرکدام نمونه ای از فکر شلوغ دوره ما و نیز هجوم مصالح جدید است ، فضای ناآشنایی برای ما ایجاد کرده و کاه گل به حاشیه صنعت ساختمان رفته است .سخن آخر اینکه بسیاری از ساختمان های جنوبی کشور در این فصل گرم با مصرف بی رویه انرژی و کولرهای متعدد نیز خنک شدنی نیستند و جا دارد مسئولان صنعت ساختمان به ویژه شهرداریها و سازمان های نظام مهندسی استان ها با ایجاد تغییرات لازم این مصالح سنتی و البته در نوع خود پیشرفته و ارزان را احیا کنند.