مادرانه از اقتصاد تا معماری

سعید برآبادیسهیلا بسکی، داستان نویس، و بنیان گذار مجله تخصصی «معمار» بود. او درست در سال کودتای 28 مرداد سال 1332به دنیا آمد و پس از طی مدرسه عالی مدیریت گیلان، برای تحصیل در رشته اقتصاد به دانشگاه ایالتی میشیگان آمریکا رفت. یک سال مانده به انقلاب، به ایران بازگشت و به همدان رفت تا در دانشگاه بوعلی این شهر به کار مشغول شود؛ اما پس از انقلاب بهمن 57 به تهران مهاجرت کرد تا در دانشگاه علوم تربیتی اقتصاد تدریس کند. از همان زمان آرام آرام کار ترجمه کتاب را آغاز کرد و اندکی بعد قدم در راه داستان نویسی گذاشت. از فرصت به دست آمده در فراگیری اقتصاد بهره گرفت و کم کم به مرکز مطالعاتی و تحقیقاتی شهرسازی و معماری پیوست و مسئول انتشار مجله آبادی شد. مجله آبادی، یکی از تأثیرگذارترین مجله های معماری روزگار سازندگی به حساب میآید و شاید همین انگیزه کافی بود تا بسکی، وقتی که در سال 1376 از مسئولیت این مجله برکنار شد، با سرمایه شخصی خود، اولین مجله خصوصی و تخصصی معماری در ایران را بنا کند: «مجله معمار». در کنار انتشار این مجله، مدیریت مؤسسه معمار، نشر و برگزاری جایزه بزرگ معمار از دیگر فعالیت های سهیلا بسکی بود؛ اما اصلیترین فعالیت او در این سال ها در مجله ای که بحق، مادرانه آن را دوست داشت، همانا شناساندن معماران کلاسیک و معتبر ایرانی به جامعه مخاطب آنها بود. او معتقد بود شناخت جامعه ایرانی از معمارانی که عمرشان را صرفِ ساختن شهرهای امروزی ایران کرده اند کم است و افزایش آگاهی جامعه در این زمینه میتواند به ساخت بناهای بهتر و گسترش دانش و هنر معماری منجر شود. با وجود اینکه بسکی، دانش آموخته رشته معماری نبود؛ اما شم قوی و کشش درونی که به مقوله معماری داشت، از او یک چهره تأثیرگذار در معماری معاصر باقی گذاشت اگرچه در دوره حضورش در مجله معمار، برخی از انتخاب هایش نیز با نقد جامعه معماری همراه بود. هم زمان با رو به افول رفتن کیفیت مجله معمار، حال سهیلا بسکی نیز که با سرطان دست به گریبان بود به وخامت رفت، بسیاری از معماران و آنها که دورادور او را میشناختند، در دوره مریضی به سراغش رفتند و عیادتش کردند؛ اما در نهایت او که ششم خرداد برای دیدار با خانواده اش به استانبول ترکیه رفته بود، جسم رنجورش را ترک گفت و و روحش به خالق زیبایی ها پیوست.