قبض آب

کد مطلب : 2055 ابوالمراد جیلانی مردی بود صاحب رای و صائب نظر. مریدان، بسیار داشت و پیروان بی شمار. روزی بر سکوی خانه نشسته بود و مریدان گرد وی حلقه زده بودند و حلّ مشکل میکردند.مردی گفت: «ای پیر، مرا با اهل خانه جنگ افتاده است و اهل، مرا از خانه بیرون رانده و در، بسته.» گفت: «به خانه آییم و آشتی تو با اهل، باز کنیم.» و چنین شد. مردی گفت: «ای پیر، صاحب خانه مرا گوید که بیرون شو.» گفت: «صاحب خانه را بگوی که پیر گوید، خانه بر من ببخش و خود بیرون شو.» و چنین شد. مردی گفت: «ای پیر، صد درم سنگ زرتاب می جویم» گفت: «بیابی» و چنین شد. یک یک مریدان می آمدند و مراد میجستند از ابوالمراد. ناگاه مردی آمد و عریضه ای بداد سرگشاده و برفت. ابوالمراد، نخست آن عریضه را ببویید و ببوسید و بر دیده نهاد و سپس، خواندن بیاغازید. ناگاهی، کف بر لب آورده و فریاد زد: «آب، آب» و از سکو درغلتید و بیهوش بیفتاد. مریدان بر گرد وی جمع آمدند و چندان که پف نم بر صورت وی زدند و کاه گل در دماغ وی گرفتند، باهوش نیامد. پس او را به بیمارستان بردند و در «سی.سی.یو» بخوابانیدند که مگر سکته ا ملیح! کرده است. ساعتی در آن حالت ببود تا طبیب بیامد و گفت: «ای پیر، تو را چه افتاده است؟»ابوالمراد از وی لحن وی بدانست که طبیب از مریدان وی است. پس زبان باز کرد و گفت: «آب، آب» آب بیاوردند که: «بنوش.» ننوشید و بمرد –رحمة الله علیه. –مریدان بر جنازه وی گرد آمدند و میگریستند که: «دریغا، آن پیر روشن ضمیر و آن شیر بیشه تدبیر که به یک عریضه از پای دراوفتاد و بمرد.»مریدی گفت: «ای یاران، شاید بُوَد که آن عریضه بازنگریم تا چه شَعوَذه و طامات در آن نوشته است؟ باشد که علت تشنگی وی دریابیم و سببِ موت بازشناسیم.»عریضه بگشودند. قبض آب بهای خانگاه ابوالمراد بود – اَنارالله برهانَه- به نرخ تصاعدی! و جز آن، هیچ نبود. تمّت.(به نقل از مجله گل آقا)