خبرنگار یا خبربیار

کد مطلب : 2304 «روز خبرنگار، روز پاسداشت اندیشه های والایی است که متعهدانه در راه اعتلای میهنمان میکوشند. گرامیداشت این روز، ارج نهادن به آگاهی و بهانه ای است تا برای خبرنگاران، این مشاوران امین و ناصحان مشفق که با انعکاس حقایق، کارشناسانه در تحقق اهداف عالی نظام یاریگر مسئولان هستند آرزوی سرافرازی، تداوم و توفیق کنیم. 17 مرداد روز خبرنگار بر همه خبرنگاران و فعالان عرصه اطلاع رسانی، که نوشته هایشان طلوع حقیقت و بیان دردهای کسانی است که نمیتوانند بگویند و فریادشان بیصداست، مبارک باد.»آنچه خواندید نمونه ای از ده ها پیامکی است که هر خبرنگاری در روز 17 مرداد هر سال دریافت میکند. در آن روز عموماً روابط عمومیهای نهادها، دستگاه ها و سازمان های دولتی، نیمه دولتی و بخش خصوصی با فشردن یک دکمه و ارسال فله ای پیامک هایی به قیمت هر عدد 100 ریال! به خیال خودشان روز خبرنگار را به خبرنگاران، که آنها را «تلاشگران عرصه آگاهی و اطلاع رسانی» میخوانند، تبریک گفته و روز مذکور را گرامی میدارند! اما وقتی بحث رودررو شدن با رسانه ها و پاسخ گفتن به سؤالات خبرنگاران میرسد، خبرنگار دیگر «تلاشگر عرصه اطلاع رسانی» نیست، بلکه مزاحمی است که باید به کمک منشیها، مسئولان دفتر و مدیران روابط عمومیهایی که مثل ضبط صوت فقط «ایشان در جلسه هستند، ایشان وقت ندارند، ایشان مأموریت هستند» پس میدهند، دَک کرد و سر دواند.وجود همین فضای نامساعد و عدم پاسخگویی مدیران و مسئولان، عملاً خبرنگاران را بیش از آنکه «خبرنگار» باشند به«خبربیار» تبدیل کده است، جماعتی که فقط جریان یک طرفه ای از اطلاعات و اخبار را از سمت مسئولان به سوی مخاطبان هدایت میکنند بیآنکه امکان پرسشگری داشته باشند. کاش روز 17 مردادماه امسال، مدیران و همچنین مسئولان روابط عمومیها، با هندوانه «تلاشگران عرصه آگاهی و اطلاع رسانی» به زیر بغل هیچ خبرنگاری یورش نبرند؛ کاش به جای آن، خودشان را موظف بدانند تا در مورد دست کوتاه خریداران و سرشاخه های بلند قیمت مسکن، رکود صنعت ساختمان، ترکتازی و خودمختاری موجران در چهاردیواری استیجار، کیفیت نازل ساخت وسازهای ما، وجود مصالح غیراستاندارد در بازار و سطح پایین استانداردهای موجود، نبود کارگران دارای کارت مهارت و به کارگیری کارگران غیرماهر، طرح های غیرگره گشای بانکی برای مستأجران و خانه به دوشان، وجود بافت های ناپایدار گسترده در کشور به ویژه در تهران و سایر کلانشهرها که عموماً در معرض خطر زلزله قرار دارند و هزار درد بیدرمان دیگر که دهه ها گریبانگیر صنعت ساختمان ماست جوابگو باشند. کاش بگذارند تا خبرنگاران کارشان را بکنند، سؤال بپرسند و هرکسی را که مسئولیتی پذیرفته به چالش بکشند. کاش اوضاع به سمتی برود که کسی نتواند در پشت درهای بسته و در پناه فضای امن حراست و مسئول دفتر و منشی، هر تصمیمی خواست بگیرد بدون اینکه بیم آن را داشته باشد که فردا باید جواب رسانه ها را بدهد. اگر این اتفاق بیفتد فضا به سمت روشن و شفاف شدن خواهد رفت و امور رفته رفته سامان خواهند گرفت. اگر رسانه ها و خبرنگاران همیشه مجاز به پرسیدن و مدیران همیشه موظف و مکلف به پاسخ گفتن باشند هر تصمیمی به معرض قضاوت همه گذاشته خواهد شد، تا مزیت ها و معایب هر طرحی، پیش از اجرا و گذاشتن هزینه های سنگین روی دست دولت و ملت، سنجیده و ارزیابی شود. آن وقت همه سود خواهند برد، همه مستأجران، همه سازندگان، بنگاه داران، مالکان، کارگران و غیره. در چنان روزی خبرنگاران اما از همه خوشحال تر خواهند بود چون آن روز، روز خبرنگار است و دیگر نیاز نیست با ارسال پیامک هایی که نخوانده حذف میشوند روز آنها را پاس داشت؛ به امید آن روز.