شهر مال من نیست

کد مطلب : 2351مهندس سهراب مشهودی معمار وشهرساز از من خواسته شد که مطلب کوتاهى با «عنوان شهر مال من است » بنویسم . به ذهنم متبادر شد که آیا واقعاً شهر مال من است ؟شهری که ترافیکش باعث شده ، از خیابان هایی که روزى از قدم زدن در آنها لذت میبردم ، منزجر باشم و وقتى در آنها هستم فقط هدفم هر چه زودتر بیرون آمدن از آنها باشد. آیا این شهر مال من است که نه تنها پیاده راه ها و پیاده روهاى سراسرى ندارد ، بلکه پیاده رو یک خیابان را هم نمیتوانم سرتاسر طى کنم، چون حتماً یکى دو ساختمان در حال ساخت وجود دارند، که حق دارند یک تا چند سال پیاده رو و یک سوم خیابان را ببندند. شهری که شهردارى ،حقوق ساکنان آتى ( بچه ها، مادران و افراد مسن ) را در بهره وری از فضاى سبز و اشعه به بسازبفروش ها میفروشد ، واقعاً مال کیست؟شاید اگر خیلى خوش بین باشم ، بتوانم بگویم روزهایی که باد میآید ، منظر کوه این شهر احساس تعلقى به شهر برایم ایجاد میکند و یا روزهاى تعطیل که معابر شهرى «کارکرد خیابان» به خود میگیرد، این حس را براى مدت کوتاهى باز مییابم. ولى این شهر در عمل و بیش از نود درصد اوقات مال من که نیست، هیچ بلکه من ،به علت تمرکزگرایی شدید کشور، در آن حبس هستم و محکوم به سکونت در آن.