بلاتکلیفی بر سر دوراهی تولید یا واردات؟

کد مطلب: 3532گروه تأسیسات: در هفته گذشته اتفاقات مهمی در حوزه تأسیسات ساختمانی به وقوع پیوست که یکی از مهم ترین آنها برگزاری چهاردهمین نمایشگاه تأسیسات و سیستم های سرمایشی و گرمایشی و روز ملی استاندار بود. همایش ها و سمینارهایی نیز در این زمینه برگزار شد و در آنها متخصصان خارجی و داخلی در مورد تأسیسات ساختمانی در ایران به اظهارنظر پرداختند. در این میان این سؤال همیشگی مطرح میشود که شرکت های تولیدکننده ایران ازنظر کیفی در چه جایگاهی قرار گرفته اند و در شرایط پس از رفع تحریم ها بازار تأسیسات ساختمانی چه وضعیتی پیدا خواهند کرد. آیا همانند گذشته بازار ایران جولانگاه محصولات بیکیفیت برخی کشورها و تولیدات زیرزمینی وطنی خواهد شد و آیا همچنان پایین بودن قیمت محصولات، مهم ترین عامل انتخاب پیمانکاران خواهد بود و یا از این فرصت برای توسعه صنعت تأسیسات استفاده خواهد شد.در تفوق صنعتبنا بر گفته های کارشناسان، تولید در ساختار اقتصادی ایران تفوق ندارد و در بهترین حالت حداکثر در آخرین سال دولت هشتم در سال 84 به نزدیک 16 درصد رسیده است؛ درحالیکه برای اینکه کشوری تازه صنعتی خوانده شود این نسبت باید بالای 25 درصد باشد. به گفته بهمن آرمان اقتصاددان این نسبت در ترکیه برابر 27 درصد و در کشورهای صنعتی برابر 31 تا 33 درصد در نوسان است.مهدی تقوی استاد دانشگاه و کارشناس اقتصادی نیز اعتقاد دارد:« در شرایط بعد از تحریم دولت باید مددکار بخش تولید باشد چراکه بخش تولید از قانون هدفمندی یارانه ها و همچنین تحریم ها بیشترین لطمه را دیده است.» به گفته تقوی اگر دولت بتواند به جای تحریک بخش مصرف ، بخش تولید را تقویت کند هم تقاضا و هم عرضه افزایش خواهد یافت و تورم کمتر افزایش پیدا میکند.مانع ضعف آمارهابیتردید رشد تخصصی صنعت تأسیسات ساختمانی نیز، همانند سایر صنایع، بدون اندازه گیری و ارزیابی کمی آن امکان پذیر نبوده و متأسفانه ارزیابی دانش در صنعت مبتنی بر شاخص ها، معیارها و به طور اساسی یک نظام ارزیابی جامع صورت نمیپذیرد. حتی در برخی موارد نیز به صورت کاملاً سلیقه ای عمل میگردد. ازاین رو یکی از عوامل ضروری پیاده سازی هر برنامه استراتژیک، استفاده از یک نظام پایش عملکردی است.این همه را با سونامی فارغ التحصیلان دانشگاهی به بازار کار باید همراه دانست که متأسفانه نیروی انسانی اغلب دارای مدارک دانشگاهی از بهره وری و مهارت پایینی برخوردار هستند و این عامل مانع بزرگی در راه رشد صنعتی کشور در دهه های اخیر به شمار میرود و نمود بارز آن رشد واردات و تولید کالاهایی با تکنولوژی ساده تر و خدمات پس از فروش ضعیف تر توسط سرمایه گذاران و فعالان این حوزه جهت کسب سود بیشتر است و سرمایه داران غیرمتخصص، حاضر به سرمایه گذاری در جهت تغییر فرهنگ بهره برداران در مصرف برخی از کالاهای منسوخ شده در دنیا و جایگزینی آن با کالاهای جانشین به روز این صنعت نبوده و صرفاً جذابیت و مطلوبیت بازار، ملاک عمل آنها قرار گرفته است و کماکان بر روی کالاهایی با راندمان و تکنولوژی پایین و مصرف انرژی بالا و… سرمایه گذاری میکنند. صنعت تأسیسات ایران عمدتاً در زمینه حرارتی به محصولاتی نظیر آبگرمکن، پکیج شوفاژ دیواری و رادیاتور و در زمینه برودتی به محصولاتی مانند اسپیلیت، داکت اسپیلیت و مینی چیلر محدود شده و این امر را میتوان با بازدید از یک نمایشگاه تأسیسات حرارتی و برودتی در کلان شهرهای ایران مشاهده نمود.نتیجه این امر مصرف بیمحابای انرژی، افزایش محاسبات سرانگشتی به جای محاسبات مهندسی، عدم ارائه خدمات پس از فروش حرفه ای، تولید یا ورود و خروج برندهای ناشناس با طول عمر کمتر از پنج سال، بلاتکلیفی مصرف کنندگان محصولات با کیفیت و یا بیکیفیت داخلی و خارجی از بابت عدم حمایت و پشتیبانی در بلندمدت، مهندسین و نیروهای غیرمتخصصی که رزومه عملکرد خود را میزان پورسانت های فروش خود میدانند نه محاسبات دقیق و فنی. به نظر میرسد؛ فعالان اقتصادی همواره در سر دوراهی پرسش «تولید و یا واردات» در بلاتکلیفی رهاشده اند و این بلاتکلیفی را در قوانین اقتصادی و عملکرد نهادهای تأثیرگذار مانند بانک ها نیز به عیان میتوان دید.