جلوگیری از مهاجرت به کلان شهرها؛ راه حل یا ابزار انتخاباتی

یکی از مسائلی که در توسعه پایدار و به ویژه توسعه شهری مورد اهمیت قرار گرفت و دولت ها در قالب طرح های مختلف تا حدودی به آن پرداختند، تدوین برنامه توسعه است. علی لاریجانی، رئیس مجلس 28 اسفند 95 قانون برنامه ششم توسعه را به حسن روحانی رئیس جمهور ابلاغ کرده است، این در حالی است که رئیس جمهور باگذشت 50 روز از سال 96 و علیرغم ابلاغ قانون برنامه ششم توسعه از سوی رئیس مجلس، هنوز این قانون را برای اجرا به دولت ابلاغ نکرده است. به این بهانه نقبی به گذشته زده و شاید بتوان گفت علیرغم اینکه طرح های توسعه ای موجب پیشرفت و ارتقا بوده و لازمه هر جامعه ای است، در سال های گذشته در حوزه صنعت ساختمان، ساخت وسازهای فراوان در جهت تأمین مسکن دهک های پایین جامعه و به دنبال آن تبدیل بافت های فرسوده و غیر فرسوده به آپارتمان های کوچک و بزرگ را شاهد بودیم. این فرآیند به ظاهر خوب، نه تنها بستر مناسبی برای توسعه شهری ایجاد نکرد و شهرها را تبدیل به مکان هایی خودرو محور با آسمان خراش های نفس گیر و هیولا مانند در قلب کلان شهری مانند تهران کرد، بلکه اسباب مهاجرت مردم و افزایش نامناسب جمعیت شهری شد، تهران ازنظر کارشناسان دچار فرونشست های مستمر و قابل تأملی است و توسعه بی رویه شهری و روند رو به رشد جمعیت گویی بار سنگینی است بر درودیوار پایتخت. از نگاه دیگر می توان گفت بعد اقتصادی و درآمدزایی توسعه شهری ازجمله گرفتن عوارض و مراحل صدور پروانه ساخت برای شهرداری تحت این عنوان که منبع درآمدی است برای تأمین بودجه های مختلف از ساخت وسازهای عمرانی شهری گرفته تا جمع آوری زباله و امور مختلف رفاه شهری برای شهروندان؛ همه این موارد به خودی خود معضل جدی محسوب نمی شوند، اما قصه پر غصه از جایی شروع می شود که آسیب جدی به محیط زیست وارد کرده و متأسفانه در عملیات عمرانی برخی مناطق به قطع درختان و تغییر کاربری باغ های تهران در سال های اخیر منتج شد. از سوی دیگر تقسیم ناعادلانه امکانات و رفاه شهروندان تهرانی را موجب شده، نابرابری و اختلاف طبقاتی محسوسی در شهر می توان دریافت. از مشکلات و معضلات ترافیکی و حمل ونقل گرفته تا آلودگی هوا و مبلمان نامتناسب شهری که خیابان ها کوچه ها و معابر را از نگاه عابران نازیبا کرده است. در این برهه زمانی که انتخابات شوراهای شهر را پیش رو داریم و صحبت از جمعیتِ در حال انفجار و مشکلات عدیده و لاینحل کلان شهرها به میان می آید راهکاری مانند جلوگیری از مهاجرت به کلان شهرها تا چه حد می تواند محلی از اعراب داشته باشد و صرفا شعار انتخاباتی و تبلیغاتی محسوب نمی شود؟ بهتر نبود مسئولان که هم اکنون به فکر راه های جلوگیری از مهاجرت افتاده اند، پیش تر و بیشتر به فکر توزیع عادلانه امکانات رفاهی در سراسر کشور بوده و طرح های کاربردی برای اشتغال زایی و تأمین مسکن و رفاه جوانان باشند، تا به این وسیله نیازهای متعارف و ضروری مردم برطرف شده و خودبه خود به فکر مهاجرت و ترک شهر و دیار نباشند و باری بر دوش مدیریت شهری کلان شهرها نبوده و همچنین امکاناتی که حق شهروندان کلان شهرهاست از آن ها نگیرند.