سیاست به زبان معماری

پیتر آیزنمن متولد 11 آگوست سال 1932 در نیوجرسی، یکی از معماران مشهور قرن 20 آمریکاست. این معمار درزمینهٔ دیکانستراکشن فعالیت کرده و جزو گروه 5 نفره آیزنمن، چارلز گواتمی، جان هیداک، ریچارد میر و میشل گریوز است که آثار خود را در سال 1969، در موزه هنرهای مدرن، در قالب ساختارشکنی مطرح کرده و متعاقباً در سال های بعد هرکدام شیوه های منحصربه فرد و آرمان گرایانه ای را توسعه داده اند. آیزنمن درجه لیسانس معماری خود را از دانشگاه Cornell University و فوق لیسانس معماری را از دانشگاه Columbia University، درجه فوق لیسانس هنر و دکترای خود را از دانشگاه University of Cambridge اخذ کرده است. تئوری های او در معماری، آزادی و استقلال رشته پژوهشی را دنبال می کند و کار او به منزله یک کوشش دائم به سوی فرم آزاد از تمام لحاظ است؛ تلاشی که درک آن برای بسیاری از افراد مشکل است. او در آرا و اندیشه های خویش از فیلسوف فرانسوی، ژاک دریدا بسیار بهره جسته و نظریه ساختارشکنی در متن را در معماری وارد کرده و سعی می کند به مفاهیم و فضاهای جدیدی در معماری دست یابد. آنچه در معماری آیزنمن، بسیار موردتوجه قرار می گیرد، تجزیه کردن فرم معماری از دیدگاه علمی و نظری است که متأسفانه بعد از ساخت بناهای وی، ازلحاظ منتقدین و استفاده کنندگان برداشت و وجهه ای نامناسب داشته است. پیتر آیزنمن، برنامه طراحی خود را بر تئوری به دست آمده از اصول و عقاید معماری موجود در دنیای خارج و به طور قابل توجهی در فلسفه و زبان شناسی بنیان نهاده است و فرمولاسیون های به طور فزاینده پیچیده ای را در رابطه با فرآیندهای طراحی معماری مخصوصاً در رابطه با نقش ساختمان در جوامع پیشرفته امروزی ارائه کرده است. اگرچه مفاهیم معماری که آیزنمن از آن ها سخن می گوید، در طرح ها و بناهای او به آسانی آشکار یا قابل مشاهده نیستند، ولی نسخه اصلی پیشگامان این سبک ازلحاظ ادبیات معمارانه و تئوری های خاص آن به خود آیزنمن برمی گردد. فعالیت های ادبی، طرح ها و بناهایش، او را در زمره چنین طبقه ای قرار می دهد که معماری را به عنوان متن در نظر گرفته است. طرح های او به نظر می رسد که مثل جامعه، خودش به تنهایی در یک حالت پدیداری ثابت یا حرکت و جنبش در یک پیش گرایی به سوی یک جریان جدلی از تضاد و فعل وانفعال پایه ریزی شده باشد. آیزنمن از یک سری ساختار شبکه ای استفاده می کند که ایده اصلی او را سامان می دهد. او همچنین از یک سری جعبه هایی با خطوط مستقیم شبیه خانه هایی که در آن ها او طرح های ابتکاری گوناگون را بررسی می کرد و به هم مرتبط می کرد. بناها به طور خودمختار، خود مرجع و مستقل از زمینه انسانی یا عملکردی مثل عملکردهای فراگیر ریاضی دیده و تجربه می شوند. ساختارها کاملاً منطقی هستند ولی عاقلانه تر آن است که کاملاً خود مرجع باشد و به طور آگاهانه حساسیت های انسانی، ظرافت، زیبایی و راحتی را به وجود آورد. مدرسه هنر در سنگاپور این مکان 5 طبقه ای در گوشه ای از محوطه با فرم های گیاهی و ارگانیک پیچ وتاب خورده و با دورنما، ساختار، طبیعت و فنّاوری بالا آمیخته شده است. این نمای خارجی شیشه ای ساختمانی با کاربرد اجرایی بالا ایجاد می کند که انعکاس نور و گرما را کاهش می دهد هنگامی که مناظر طبیعی و نور روز را به سمت داخل هدایت می کند. دیوارهای شیشه ای با چشم اندازی درونی و بیرونی به دانشجویان و اساتید این امکان را می دهد تا از ساختمان، مناظر بیرونی و میدان داخلی مانند فضاهایی متحرک لذت برده و استفاده کنند. انتشار نور طبیعی در سرتاسر استودیوها و کلاس ها بسیار زیاد است و مابین شاخ و برگ درختان فیلتر شده است. سقف ها سبز منحنی ، این ساختمان را از دیگر بناها در محوطه متمایز می کند اما خطی تار و نامشخص بین نما و ساختمان دیده می شود. سقف ها فضاهای بی قاعده را می پوشانند و ایده های جالب را به مبارزه می طلبند. سقف ها فضاهای باز ایجاد می کنند، ساختمان را عایق می کنند ، هوای بیرون را خنک می کنند و آب باران را برای آبیاری چمن ها ذخیره می کنند. چمن های سبز سقف با چمن های طبیعی زمین آمیخته شده و ساختمان را احاطه می کند و آن را به زمین متصل می کند. این طرح ها در مرحله اجرا عمدتاً خام به نظر می رسند، برای پروژه های هنر و معماری و طراحی، دیوارهای بتونی، پی های نواری، نوارهای چوبی و پالت های طبیعی فضاهای داخلی را مشخص می کنند که ازلحاظ شکل و اندازه متفاوت اند. این طرح جالب به نظر تجربه ای جدید است که پیشنهاد می کند مدارس هنر قوه خلاقیت خود را بالا برند.