موصل در انتظار ژنرال های سازنده

پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، نیروهای نظامی کشور دوست و همسایه عراق به سرکردگی یک حاکم دیوانه، جنایتکاری به نام صدام حسین که به دشمن درجه یک کشور اسلامی ایران تبدیل شد، شهرهای مرزی ایران که توسط نیروهای مردمی پاسبانی می شدند، مورد تاخت وتاز قراردادند و با پشتیبانی استکبار، جنگ هشت ساله ای را بر میهن عزیزمان تحمیل کردند. پس ازآن هشت سال، ملت عراق به لحاظ قرابت فرهنگی و مذهبی، در کنار ملت ایران قرار گرفته، در خط مقدم روابط دوستی باهم صف آرایی کردند. البته ارتباط دو ملت به دوران پس از جنگ محدود نمی شد، بلکه قدمتی دیرین و همبستگی ای به درازای تاریخ داشت چنانکه در روزگاران نه چندان دور نه دو که یک ملت بودند و در کمال صلح و آرامش در کنار هم و در یک سرزمین زندگی می کردند. این همبستگی پس از استقلال دو کشور هم، از طریق مراوده علمای دینی به شهرهای علم پرور و مذهبی قم و نجف نیز جریان داشت. پس از سرنگونی صدام اما مردم شیفته محبت اهل بیت و ائمه اطهار علیهم السلام با آغاز سفرهای زیارتی به شهرهای مذهبی در دو کشور، به روابط خویشاوندی خویش دوام و قوام مضاعف بخشیدند. مدت زیادی از بهبود روابط و مراودات زیارتی بین دو ملت نگذشته بود که دشمنان، با ایجاد گروه های تکفیری ازجمله داعش برای به جان هم انداختن مردم مسلمان منطقه نقشه جدیدی را تدارک دیدند و شعله های آتش دیگری را در میان مسلمانان برافروختند. درحالی که دولت نوپا و بی تجربه از فوت وفن کشورداری و فاقد هرگونه تجارب مدیریت بحران در کشور عراق تازه شکل گرفته بود و می رفت تا نابسامانی های برجای مانده از لشکرکشی های جهانی به سردمداری آمریکا را در این کشور سامان دهد استعمارگران و در رأس همه آمریکای غارتگر، برای اینکه به منافع بیشتر از دیگر رقیبان از منابع خدادادی عراق دست یازند این بار در پی کسب سود از میان دود آتش افروزی در میان شیعه و سنی برآمدند. در کشور عراقی که از گروه های متعددی ساختار یافته بود ایجاد اختلاف، درگیری و جنگ بین دو گروه اصلی و درهم تنیده تشیع و تسنن آخرین ترفند دشمن استعمارگر برای بهره مندی از منابع این کشور مسلمان بود. جنگ میان شیعه و سنی و حمایت دوگانه استکبار ازهر دو، تا جایی پیش رفت که گروه تازه به دوران رسیده مستظهر به پشتیبانی کشورهای غربی- عربی و عبری داعش یکی از مؤثرترین، راهبردی تری و کلیدی ترین شهرهای عراق به نام موصل را پایتخت و محل استقرار حکومت خود خوانده خود نامید. این شهر را داعش بنا بر مقتضیات و مختصات ژئوپلیتیکی آن مرکز حکومت تازه تأسیس خود انتخاب کرد. فارغ از امتیازات و امکانات بی شماری که شهر موصل برای مرکزیت حکومت داعش داشت و بدون توجه به چگونگی ادامه جنگ و خونریزی سه ساله در این شهر، بالاخره در بیستم تیرماه سال 1396 حیدر العبادی نخست وزیر عراق پس از سه سال اشغال، خبر آزادی کامل شهر موصل از چنگ گروهک تروریستی داعش را اعلام کرد. با همه فرازوفرود و درگیری های بی امان در اقصی نقاط کشور عراق بخصوص شهر موصل اما آنچه از همه موارد مذکور قابل توجه تر و غیرقابل انکارتر می نماید نقش بی بدیل ایران در نیرو سازی(حشدالشعبی) برای مبارزه با گروهک داعش، اعزام مستشار برای آموزش و تربیت نیروی انسانی در داخل عراق، تولید تجهیزات جنگی در داخل ایران و ارسال به عراق و تجهیز نیروهای نظامی به تجهیزات ارسالی ایرانی و در رأس همه این ها، فرماندهی بی نظیر ژنرال حاج قاسم سلیمانی در هدایت، راهبری و هماهنگی ارتشیان و حشدالشعبی(نیروهای مردمی عراق)می باشد. علاوه بر ایفای نقش این چنینی ایران و حاج قاسم در عراق، سردار سلیمانی اما در روز اعلام خبر آزادی کامل موصل توسط نخست وزیر این کشور که مقارن با چهلمین روز شهادت شهید شعبان نصیری- سردار اثرگذار سپاه بدر در پایان بخشی به جنگ طایفه ای در عراق- سخنرانی می کرد، از ناگفته هایی پرده برداشت که جای هیچ گونه شک و تردید در اثرگذاری بلامنازع ایران در پیروزی عراق و آزادسازی شهر موصل از لوث دشمن باقی نگذاشت. با این توصیف، اما غرض از مقدمه چینی طولانی مذکور رسیدن به این نقطه و طرح چند سؤال اصلی و اساسی است که؛ بااین همه توانمندی، داشتن دست برتر و نقش غیرقابل انکار ایران در روزهای سخت و پیروزی نیروهای عراقی و بیرون راندن دشمنان از پایتخت خود خوانده داعش پس از سه سال جنگ و درگیری، اکنون و در ایام بازسازی شهر موصل، نیروهای ایرانی با اینهمه پتانسیل و ظرفیت مهندسی چه سهمی خواهند داشت؟ آیا نیروهای فنی و مهندسی نیز در ساخت وساز و آبادسازی موصل و یا دیگر شهرهای آسیب دیده از جنگ عراق بسان نیروهای مستشاری و نظامی ایران دارای دست برتر خواهند بود یا نه همچون چند سال پیش-چه در عراق و چه در کشور درگیر جنگ و درگیری دیگری به نام سوریه بنا به هر دلیلی میدان را به نفع نیروهای فرصت طلب ترک خالی خواهند کرد؟ ناگفته نماند که در رابطه با خالی کردن میدان ساخت و سازی نیروهای ایرانی چه در عراق و چه در سوریه نباید همه تقصیرات را بر گردن سازندگان و فعالان ساختمانی آن هم بدون برخورداری از هیچ گونه پشتوانه دیپلماتیکی و حمایت های مالی اعم از باز کردن ال سی یا ... در آن کشورها انداخت. همان طور که در ایفای نقش پیروزمند در عراق ازجمله آزادسازی موصل، نیروهای نظامی ایران از همه نوع حمایت مالی، ارسال تجهیزات نظامی به نقل از سردار سلیمانی و ... بهره مند بودند دولت و نظام در حمایت از سربازان و ژنرال های سازنده نیز نباید از کمترین امکانات حضور پیروزمندانه سازندگان در ساخت وساز و آبادانی موصل و دیگر شهرهای آسیب دیده از جنگ مضایقه بکنند. البته شاید در مقایسه ژنرال های استراتژیک جنگی با ژنرال های مهندسی ساخت وساز تا حدود زیادی اغراق آلود صحبت کرده باشیم اما دولت و نظام برای اینکه جای هیچ گونه بهانه جویی و ایرادگیری برای سازندگان باقی نگذارند باید حمایت همه جانبه خود را از این گروه اعلام و اعمال کنند. مخصوصا در شرایط حاضر که بازار داخلی ساخت وساز به خاطر واحدهای مسکونی و تجاری مازاد، اشباع شده است بر دولت و بخش خصوصی واجب است که از این فرصت کم نظیر نهایت بهره برداری بهره ورانه را به عمل آورند. قادر نصیری ترزنق