تنها بادگیر پنج طرفه و پنج ضلعی تهران

بادگیر برج هایی هستند که برای تهویه بر بام خانه ها ساخته می شد. بادگیر را همچنین بالای آب انبارها و دهانهٔ معدن ها برای تهویه می ساختند. در خانه ها هوای خنک از بادگیر که نوع ابتدایی تهویهٔ مطبوع به شمار می رفت، به اتاق های طبقهٔ همکف یا زیرزمین ها فرستاده می شد. بادگیر از عناصر و سمبل های معماری ایرانی است ولی امروزه در بسیاری از کشورهای خاورمیانه استفاده می شود. بادگیر معمولاً چهارگوش است و در دیوارهای چهارگانهٔ آن چند سوراخ تعبیه شده است. درون بادگیر با تیغه ها و جدارهایی که از خشت یا چوب و خشت ساخته شده است، به چند بخش تقسیم می شود. معماران محلی برای ساختن بادگیر از پشت بام خانه و از جایی که مشرف به اتاق کوچکی است که برای بادگیر اختصاص داده اند با خشت یا آجر، تنوره بادگیر را با مقطع مستطیل می چینند تا به ارتفاع معینی برسد. سپس بالای این تنوره ها چهار دیواره را دو چوب به شکل ضربدر می گذارند. به گونه ای که دو سمت هر چوب در دو زاویه مقطع قرار بگیرد و سپس دیوارهای سمت شرق و غرب و جنوب بادگیر را دو تا پنج و دودهم متر بالا می آوردند. سپس در قسمت شمال که رو به باد اصفهانی است با نیم خشت یا آجر نیمه به عرض شش سانتی متر، روی تنور را تا ارتفاع معینی می چینند. ارتفاع این تیغه ها 40 سانتی متر بلندتر از سایر دیوارهاست. اولین بادگیرها در یزد و کرمان خودنمایی کردند. سیستم کاری بادگیرها به این نحو است که هوای جاری بیرون از خانه را به داخل خود می کشند و با تشت های آبی که درون آن ها تعبیه شده، هوا را خنک و سبک می کنند و به داخل خانه هدایت می کنند. بادگیر اعظم بازار بزرگ کرمان، بادگیر باغ دولت آباد یزد، بادگیر چپقی سیرجان و بادگیرهای بندرعباس، بندرلنگه، قشم و سیستان از دیدنی ترین بادگیرهای ایران هستند. مسجد و مدرسه فیلسوف الدوله توسط میرزا کاظم رشتی از فیلسوف های زمان و اطبا دوره محمدشاه و حکیم باشی دوره ناصرالدین شاه بنا شد.این بنا تنها اثر دارای بادگیر پنج ضلعی و پنج طرفه در تهران است . مسجد و مدرسه فیلسوف الدوله که در خیابان مصطفی خمینی، شمال امامزاده سید اسماعیل واقع شده، مرداد 1376 ثبت ملی شد و این روزها بیستمین سالگرد ثبت این بنا است.