معماری ایرانی حرم امام حسین (ع)

( به بهانه فرا رسیدن اربعین حسینی) آنچه امروز به عنوان بنای اصلی آرامگاه امام حسین (ع) در کربلا وجود دارد،کارشناسان آن را متعلق به دوران حکومت آل بویه می دانند. البته از آن زمان تاکنون تغییرات زیادی در تزیینات داخلی و خارجی حرم انجام شده و بارها مورد تعمیر و تغییر قرارگرفته است و یک بار هم به دلیل آتش سوزی خسارت های بسیاری به بنا وارد شد. پادشاهان صفوی نقش مهمی در افزودن تزیینات به حرم امام حسین (ع) داشتند. نادرشاه افشار نیز از کسانی بود که در بازسازی و تزیین بارگاه امام حسین (ع) نقش پررنگی داشت. معماری حرم صحن حسینی، از دوطبقه تشکیل شده که تمامی دیوارهای آن با کاشی مزین است و هیئت شکوهمندی دارد. در وسط صحن، آستانه ای قرار دارد که از چهار طرف آن درهای متعددی جهت ورود به رواق ها تعبیه شده، ولی درِ اصلی و بزرگ آن درِ جنوبی حرم است. در مقابل ورودی حرم ایوان بزرگی واقع است که به ایوان طلا شهرت دارد و دو طرف ایوان چهار کفش کن است. دو طرف ایوان دو مناره بلند از طلاست. ایوان دارای سه در ورودی است که به رواق جنوبی حرم منتهی می گردد، درِ وسط از آن دو درِ دیگر بزرگ تر بوده و از جنس طلا بوده که در اصفهان ساخته شده است. تمامی سقف های حرم و رواق ها به دست هنرمندان ایرانی آینه کاری شده است. صحن حرم امام حسین(ع) محدوده مستطیلی شکلی را در برمی گیرد که ضلع شمال به جنوب آن از سمت بیرون 125 و ضلع شرق به غرب آن 95 متر است. این محدوده همه بناهای حرم را در خود جای داده و در داخل یک صحن به مساحت 385 مترمربع قرار دارد. حرم و بقعه در وسط این صحن قرار دارد که با کاشی های گران قیمت پوشانده شده است. ارتفاع حرم دوازده متر، طول دو ضلع شمالی و جنوبی 55 متر و طول ضلع شرقی و غربی آن 5/44 متر است. حاشیه دیوارهای حرم از سمت بیرون با آیه های قرآن تزیین شده است. طول حرم 40/10 و عرض آن 10/9 متر است. کف داخل آن سنگ مرمر است و دیوارها نیز کاشی کاری شده و به آیه های قرآن؛ سوره هل اتی ، یس و سوره های کوچک با خط ثلث سفید در متن کاشی لاجوردی مزین شده است. این تزیین ها در سال های 1363 تا 1369 ق انجام گرفت. طبق گفته اساتید و کارشناسان، معماری حرم امام حسین (ع) کاملاً ایرانی است و کسانی که وارد این حرم می شوند با آن احساس غریبگی نمی کنند .