فردوسی سرای ایران

پارکینگ این ساختمان از سال 1370 توسط استاد امیر صادقی تبدیل به مکانی برای دوستداران شعر و ادب پارسی و به ویژه فردوسی دوستان شده است.

استاد امیر صادقی فرزند مریم و عبدالحسین متولد سال1330است. وی حدود 40 سال است که پرده دار حماسه های شاهنامه فردوسی بزرگ بوده و در این راستا تا کنون صدها لوح تقدیر از مراکز علمی و پژوهشی و ادبی از داخل و خارج کشور دریافت نموده است.

در نمای بیرونی ساختمان که پوشیده از سردرها و مجسمه ها و اشعار حک شده از شاهنامه و خود استاد صادقی است، تضاد زیادی با بدنه اصلی ساختمان مشاهده می شود. ورودی فردوسی سرای نیز پوشیده از پیکره های فردوسی، رستم، سیمرغ و غیره است. به محض ورود به این پارکینگ سابق با انبوهی از تابلوهای مختلف که حاوی تصاویر و اشعار مرتبط با شاهنامه هستند مواجه می شویم.

با چند پله به نیم طبقه ای می رسیم که هشتاد صندلی با روکش قرمز در آن قرار دارند و یک سن با دوپله ارتفاع روبه روی صندلی ها تعبیه شده و یک اتاق کوچک برای استراحت و بایگانی مطالب در پشت سن قرار دارد. دیوار سن با یک نقاشی دیواری زیبا پوشیده شده و از طریق ویدئو پروجکشن تصاویر اشعار شاهنامه برای بازخوانی روی یک پرده مخصوص بازتابیده می شوند.

تمام دیوارها با انواع المان هایی ازقبیل زنگ، دیوارپوش های سنگی، پیکره های منتسب به شاهنامه و تصاویری از استاد به همراه برخی روسای جمهور و سایر دست اندرکاران دولتی که سال 1393 برای افتتاح رسمی این مکان به اینجا آمده بود، پوشیده شده است. در این فضا می توان اشیای مختلفی ازقبیل میل، چکش، زنگ، تنبک، گرز، کلاه خود و سایر عناصر مرتبط با شاهنامه را مشاهده کرد.

همچنین تعداد زیادی سردیس فردوسی با امضای حک شده استاد صادقی جهت هدیه به فعالان عرصه شاهنامه خوانی وجود دارند. حتی در گچبری و جزئیات سقف هم می توان اشعار شاهنامه را مشاهده کرد. بنابر گفته استاد صادقی، به جز رنگ و سیم کشی بقیه کارها را خود ایشان به طور مستقیم به عهده داشته و حتی طرح پیکره ها که توسط آقای ایمان زاده انجام شده و نقاشی های دیواری که آقای فلاحت پور انجام داده، با نظر مستقیم استاد شکل گرفته اند.

این فضای سالن مانند یک سرویس بهداشتی و یک آشپزخانه کوچک اپن هم دارد که برای پذیرایی از مدعوین از آن استفاده می شود. باتوجه به تنوع و تعداد زیاد تزیینات و المان ها به نظر می رسد که این مکان با متراژ تقریبی 100 متر برای بازنمایی همه جانبه این المان ها کوچک است و همین امر باعث شلوغی و عدم یکدستی فضای داخلی شده است. اگر فضای بزرگ تر و وسیع تری به این مکان اختصاص داده می شد، از شلوغی فضا کم می شد و هر المان در جای واقعی خودش قرار می گرفت.