مسئولیت در معماری

در صفحه 1 پایین بسته می شود به بهانه 16 آذر روز دانشجو ندا سلیمانی سخن در باب معماری و عمران، به لحاظ این که یک رشته دانشگاهی است از یک سو، و نیاز حیاتی و حتمی به عمران و بازسازی خرابی های پس از دوران جنگ از سوی دیگر به خودی خود بستر آموزشی و فراگیری گسترده ای را طلب می کند و از جهتی دیگر چون بستر اشتغال تعداد ریادی از مردم جامعه را فراهم می آورد و نیز در توسعه بسیاری از صنایع تولیدی و پایه دخالت مستقیم و غیر مستقیم دارد، مستلزم بحثی مبسوط ومفصل است. فردی که قدم در این وادی می گذارد از همان بدو ورود مسئولیت سنگینی در راستای شناخت و حل یکی از حیاتی ترین نیازهای جامعه بشری یعنی مسکن و ایجاد فضای مصنوعِ مطلوب عهده دار می شود؛ مسئولیتی که فهم وانجام آن نیازمند گذران واحدهای درسی تئوری و عملی توام و مدونی است که بایستی با حساسیت و اهمیت ویژه ای دنبال شود. در این خصوص دانشجو در مسیری قرار می گیرد که می بایست به اندازه دانش فنی و تخصصی که می آموزد به مقوله فرهنگ نیز تسلط یابد. ارتباط مستقیم با رویکردهای فرهنگی، اقتصادی، تاریخی، اجتماعی و مردمی در این رشته یکی از تفاوت های اصلی معماری و عمران با سایر شاخه های دانشگاهی است. در جایگاه حرفه ای، یک مهندس معمار حتی لازم است با شیوه تفکر و ظرفیت های فکری کارفرمای خود آشنا باشد. هنجارها و ناهنجاری های معمول و رایج جامعه پیرامون خود را بشناسد و با آنها ارتباط برقرار کند. هرچند تلاش در راستای کسب این شناخت نیز نهایتاً در میان مهندسان به برداشت واحد از موضوع نمی انجامد، لکن در جهت حل مسئله که همان بحث نیاز فرد و اجتماع است موثر واقع می شود. همینطور ضرورت دارد رابطه ای متعادل میان خواسته کارفرما و نیاز اجتماع ایجاد گردد چرا که نتیجه کار تقاضای کارفرما باید که مطلوب جامعه قرار گیرد تا از اتحاد واحدهای خرد مفهوم شهر شکل گیرد. لکن رسالت مهندسان در اینجا نیز به سرانجام نمی رسد. مسائل و پیامدهای طراحی و ایجاد یک ساختمان همواره در ارتباط و تبعیت از یک فاکتور اساسی و مهم دیگری به نام زمان است. در نقطه ای زمان دست رد بر سینه همه مطلوبات و حتی آموزه های پیشین می زند و بدین ترتیب مهندس معمار نمی تواند سال های متوالی تنها با اتکا بر آموخته های دوران دانشگاه فعالیت حرفه ای خویش را پیش برده و در پیشه اش متعهد باقی بماند. در دورانی که علوم مختلف با سرعتی نجومی به بلوغ هر روزه می رسند و یا تکنولوژی با روندی شگفت انگیز مدام دگرگون می گردد و تاثیرات بسزا و چشمگیری در همه ابعاد جامعه و به خصوص مقوله ساختمان دارد، لازم است مهندس عمران یا معمار به طور مرتب بر آموخته هایش بیفزاید تا با احاطه بر تغییرات و همگام شدن با این پویایی، موفق به ایجاد محیطی زنده مطابق مقتضیات روز گردد. به همین دلیل مهندسان پس از اتمام دوران دانشگاهی و ورود به فضای کاری نیز همواره در تعامل با سازمان ذیربط خویش تحت عنوان نظام مهندسی ساختمان قرار می گیرند تا با شرکت در دوره های آموزشی و آزمون های مختلف در ارتباط با مباحث جدید، جوابگوی مسائل و نیازهای نوین کارفرمایان در ارتباط با طراحی و اجرای ساختمان باشند و تا بتوانند همواره متعهدانه در انجام رسالت خویش گام بردارند و این تعهد همان است که مهندسان عمران و معماری ابتدا در دانشگاه و در مقام دانشجو می آموزند و سپس در سراسر زندگی حرفه ای خویش آن را سرلوحه کار خود قرار می دهند...