ای بخاری ها آبرو داری کنید

وحید حاج سعیدی یکی از معضلات و گرفتاری های دم دست و روتین آموزش و پرورش در فصل سرما، گرم کردن مدارس است. درست است که قدیمی ها معتقد بودند خدا سرما را به قدر بالاپوش می دهد ، ولی این دلیل نمی شود که مسئولان آموزش و پرورش با استناد به مضمون این ضرب المثل، کلاس های درس را در زمستان به امان خدا رها کنند و بچه های مردم از سرما یخ بکنند. هر چند در سال های اخیر همواره مسئولان فرهنگ از اختصاص بخاری های مارک دار(!) به مدارس خبر داده اند، ولی باز هم در میانه سال، هیولاهای نفتی و اژدهایان چکه ای که سازندگان آنها سالهاست روی در نقاب خاک کشیده اند، ناجوانمردانه صورت های معصوم دخترکان و پسرکان مظلوم را مورد یغما قرار می دهند و تن سازندگان این قبیل بخاری ها در گور می لرزد. تا جایی شاعر(معروف به سعید بیابانکی) هم در نکوهش این بخاری ها فرموده است: دانش آموزان ما را بار ها سوزانده اید/ ای بخاری های نفتی معذرت خواهی کنید! از آنجایی که حقیر کثیر التقصیر، سالها در مدارسی که با بخاری چکه ای گرم می شد به امر تدریس مشغول بوده ام و با گوشت و پوست و سایر اعضا و جوارح، گرفتاری های این نوع بخاری ها را درک کرده ام؛ چند رهنمود فلک فرسا و مدبرانه ارائه می کنم. شاید در این میانه ( یا بستان آباد ) یکی کارگر شود( شاید هم پارتی داشت، کارمند شد. خدا را چه دیدید!): الف) تعیین جای مناسب برای بخاری: به شهادت بابا برقی و اسناد موجود، برق خیلی نامرد تر و خطرناک تر از آتش و نفت و بخاری چکه ای است و اصلاً هم اهل شوخی، مسامحه، مصالحه و تعارف نیست و خیلی زود خودمانی می شود و ول کن هم نیست! جان مادرتان اگر قرار است بخاری برقی در کلاس درس بگذارید؛ یک جایی بگذارید که دست دانش آموزان به آن نرسد. ب) پریدن برق از چشمان خانواده ها: عاقل آن است که اندیشه کند سال تحصیلی را... بنابراین مدیران محترم مدارس به فکر پرداخت قبوض برق هم باشند. نشود کار به جایی برسد که خانواده ها با دیدن قبض های خودیاری و کمک به مدارس، برق از چشمان شان بپرد و به همان بخاری های نفتی و چکه ای رضایت بدهند. پ) آبرو داری: در خاتمه یک پیام هم برای بخاری های برقی دارم که امید است آن را به گوش جان نیوش کنند و روی ما را زمین نزنند: دانش آموزان ما محتاج یک آرامش اند/ ای بخاری های برقی آبروداری کنید .