نمازخانه پارک لاله، ساده و صمیمی

یکی دیگر از آثاری که در دومین نشست «یکصد معمار، یکصد انتخاب» معرفی شد، نمازخانه پارک لاله اثر «کامران دیبا» معمار پرآوازه معاصر بود که مهندس علی کرمانیان به سخنرانی در مورد آن پرداخت.

این نمازخانه که در سال 1349 ساخته شد، در محدوده موزه فرش قرار گرفته و یکی از بهترین ایده ها در زمینه طراحی مکان های مقدس است که متأسفانه به دلیل کم توجهی رو به ویرانی است.

دیبا در مورد این بنا می گوید:

«فکر ایجاد این نمازخانه وقتی به ذهنم خطور کرد که دیدم کارگران ساختمان موزه و برخی از رهگذران در این محوطه نماز می گزارند، اما در جهت غلط! از روحانی یکی از مساجد محل خواستیم جهت قبله را تعیین کند. وقتی جهت درست تعیین شد، به این فکر افتادم که ایجاد فضای خلوت، دور از هیاهوی خیابان برای نمازگزاران جالب و مفید باشد.»

این نمازخانه زیبا در ساده ترین و خالص ترین شکل ممکن طرحی شبیه به کعبه دارد و شامل دو مکعب ساده بتنی است که حجم داخلی چرخیده و در عرض دیگری قرارگرفته که این قسمت راهنمایی است به سمت خانه خدا برای نشان دادن جهت قبله، دقیقا همان اتفاقی که در مسجد امام اصفهان افتاده است.

سادگی و خلوص این فضا باعث ایجاد یک حال و هوای عرفانی و آرام بخش می شود و نبود پیرایه و تزئینات باعث افزایش تمرکز نمازگزاران می شود. این کار با کارهای لویی کان و تادائو آندو که از متریال بتن و احجام ساده و بی پیرایه استفاده می کنند به نوعی شباهت دارد.

وجود یک جفت کفش فلزی که در مدخل نمازخانه قرار دارد می تواند دو علت داشته باشد؛ اول تعیین محل ورود به نمازخانه و دوم اینکه باید به احترام این فضای مقدس کفش های خود را قبل از ورود، درآوردید.

از دیگر عناصری که در این حجم زیبا نقش عمده ای دارد می توان به نور اشاره کرد که بازی و هارمونی زیبایی با دو حجم ساده دارد. دو حجم چرخیده ای که رو به آسمان گشوده شده اند. مکانی برای تأمل، تفکر و عبادت فارغ از هیاهوی شهر که با فضای سبز پارک لاله احاطه شده است؛ مکانی برای سکوت و نیایش.