تهدید تأسیسات زیربنایی شهر تهران

نشست مستمر زمین، تمامی تأسیسات زیرساختی کلانشهر تهران را با خطر تخریب مواجه می کند. خطری بالقوه که گاه و بیگاه آثار آن را در ریزش سطح یک خیابان پایتخت یا تخریب یک ساختمان در حاشیه شهر می بینیم. تهران را می توان به سه منطقه طبیعی تقسیم کرد؛ کوهستان های شمالی تهران؛ که بلندترین قله این کوهستان توچال با 3933 متر بر تمام فضای شهر مشرف است. دومین منطقه، دامنه های البرز است؛ که به تپه ماهورها و دره های اوین، درکه، نیاوران، حصارک و سوهانک منتهی می شود. منطقه سوم دشتی است که قسمت اعظم شهر تهران بر آن گسترده شده و دارای شیب ملایمی با جهت شمالی- جنوبی است. تهران، بین کوه های البرز و حاشیه شمالی کویر مرکزی ایران، در دشتی نسبتا هموار واقع شده است. پهنه استقرار این دشت نسبتا هموار از جنوب و جنوب غربی به کوه های ری، بی بی شهربانو و دشت های شهریار و ورامین منتهی می شود و و از شمال به واسطه کوهستان محصور شده است. دشت تهران هر سال به طور متوسط 36 سانتی متر نشست می کند این جمله ای بود که وزیر نیرو در جمع قضات دیوان عدالت اداری مطرح کرد. دشتی که قسمت اعظم شهر تهران روی آن گسترده شده است، در طول سال 36 سانتی متر نشست می کند؛ به عبارتی در هر روز حدود یک میلی متر شهر تهران نشست می کند. این نشست ناشی از سال ها برداشت بی رویه از منابع زیرزمینی آب دشت تهران است که موجب شده بخشی از منابع ثابت یا به اصطلاح استاتیک زیرزمینی آب دشت تهران را برای همیشه از دست بدهیم. خالی شدن فضایی در زیر شهر تهران که سال ها با منابع زیرزمینی آب پر شده وبه عنوان منابع استاتیکی غیرقابل برداشت ایجاد شده بود، موجب شده است که سال به سال شهر تهران فرونشست بیشتری داشته باشد. از این رو،می توان گفت خطر بالقوه ای، تأسیسات زیرساختی شهر تهران از جمله مترو، راه آهن، ساختمان ها و تمامی شبکه های آب، گاز، برق و پل ها را تهدید می کند که لازم است مسئولان هرچه زودتر برای آن چاره اندیشی کنند.