انواع روش های اجرای سیستم دال بتنی پیش تنیده

پیش تنیدگی عبارت است از ایجاد یک تنش ثابت و دائمی (Prestressing) در یک عضو بتنی به نحو دلخواه و به اندازه لازم به طوری که در اثر این تنش، مقداری از تنش های ناشی از بارهای مرده و زنده در این عضو خنثی شده و در نتیجه مقاومت باربری آن افزایش پیدا می کند . انواع روش های اجرا الف) سیستم چسبیده ب) سیستم غیرچسبیده در سیستم چسبیده، ابتدا غلاف های فلزی جهت عبور تاندون ها جایگذاری می شود. سپس تاندون ها درون غلاف قرار می گیرند و بتن ریزی انجام می گیرد. پس از رسیدن بتن به مقاومت لازم، کشش کابل ها انجام می گیرد و بعد از پایان عملیات کشش کابل ها، برای جلوگیری از زنگ زدن کابل ها، دوغاب سیمان (گروت) به داخل غلاف ها تزریق می شود تا فاصله بین کابل و غلاف را پر کند. در این حالت چون کابل توسط دوغاب به غلاف و درنتیجه به بتن می چسبد، اصطلاحا این روش را چسبیده (Bonded) می نامند. اما گاهی اوقات به دلایل خاصی از جمله ایجاد انعطاف پذیری بیشتر سازه جهت مقاومت بهتر در مقابل زلزله، ممکن است دوغاب به داخل غلاف تزریق نکنند. در چنین حالاتی چون هیچ نوع چسبندگی بین کابل و غلاف وجود ندارد، این روش را غیرچسبیده (unbonded) می نامند . در سیستم غیرچسبیده تاندون ها، دارای روکش پلی اتیلن مخصوص بوده و نیازی به غلاف گذاری ندارند و در نتیجه پس از کارگذاری تاندون ها، بتن ریزی صورت گرفته و سپس تاندون ها کشیده می شوند. مزایای سیستم غیرچسبیده عبارتند از: امکان ایجاد حداکثر خروج از مرکزیت به خاطر حذف غلاف، عدم ایجاد خوردگی در تاندون ها به دلیل وجود روکش مناسب، کمتر شدن مقدار افت های اصطکاکی، قابلیت تعمیر و جایگزینی تاندون ها. مزایای سیستم نچسبیده: ممان نهایی بیشتر شده و شکست منطقه ای تاندون ها مشکل کمی ایجاد می کند. انتقال نیرو به بتن در سیستم غیرچسبیده (از کابل ها به بتن) تنها از طریق انکوریج های انتهایی به صورت نیروی فشاری است، اما در سیستم چسبیده علاوه بر انتقال نیرو از طریق انکوریج ها، از طریق نیروی تماسی (چسبندگی) نیز این انتقال صورت می گیرد.