موزه ای در دل سکوت یک خانه

فرقی نمی کند کجای شهر تهران و در کدام محله سکونت داری، هر جا که بخواهی دمی آرام بگیری و خسته از کار روزانه به استراحت و تمدد اعصاب بپردازی، سکوت و فضای آرام می خواهی. خیابان سی ام تیر، محله قدیمی تهران و سکوتی عجیب در بعدازظهر بهمن ماه، خانه قوام السلطنه، یک بنای قدیمی آجری با حیاطی چشم نواز. وارد که می شوی سنگ فرش حیاط و آجرهای قدیمی بنا نشان از قدمت صدساله ساختمان دارد که مورد مرمت قرار نگرفته است. حوض جلوی عمارت و فواره اش تو را به قعر تاریخ می برد. افرادی که ده ها سال قبل در این خانه رفت وآمد داشتند، راه می رفتند، نفس می کشیدند و... بالکن کوچک بالای عمارت با نرده های آجری ویژگی خاصی به آن بخشیده و دو ستون زیبا در زیر بالکن با نقش های برجسته تمام چیزی است که تحسین برانگیزانه می توان بر دستان هنرمند خالقش بوسه زد. دورتادور عمارت را پنجره های چوبی با نقش های برجسته و منبت کاری که گرمابخشی خاصی دارد، محصور کرده است. از چند پله آجری بالا رفته و وارد فضای اصلی موزه می شوی، دو تالار یکی سمت راست و دیگری سمت چپ محل نگهداری ظروف شیشه ای و سفالی مربوط به سده 6، 7 ،8 ،10 و13 هجری است. فرش قرمز روی کف راهرو و پله های چوبی آن که صدای جیرجیرش با صدای پایت هماهنگ و موزون سکوت فضا را می شکند. راه پله چوبی به شکل نعل اسب به طبقه دوم هدایتت می کند. طبقه دوم نیز شامل تالارهایی با نام های مینا، بلور، صدف، زرین فام و لاجورد است. نگاهت با هر زاویه روی هر نقطه خانه که بیفتد نقش برجسته ها و هنرنمایی ها را می بینی. با دیدن سقف و در و دیوار خانه با آن همه زیبایی یادت می رود در موزه قدم می زنی؛ نمی دانی به تماشای تنگ، کاسه، بشقاب، قاب، گردنبندها، النگوها و عطردان های شیشه ای بنشینی یا به آینه کاری های روی دیوار بپردازی. جام ها، گلابپاش ها و پارچ های شیشه ای مربوط به سده 5 میلادی با سبک مدیترانه شرقی توجه عده ای توریست چینی را به خود جلب کرده بود و پی درپی عکس می گرفتند. همکاران عکاس حواسشان بود پایه های دوربین را روی کف چوبی تالارها قرار ندهند. سمت راست بنا حیاط دیگری با عمارتی شبیه به خانه قوام بود، با این تفاوت که بازدیدی از آن انجام نمی شد و فقط می توانستی پنجره های چوبی عمارت را ببینی که با شیشه سکوریت و حفاظ فرفوژه وصله ناجوری محسوب می شد.