ایران شهر یک گفت وگوی همگانی

هادی خانیکی* من با گفتمان سازی مشکل دارم، چون به آن معناست که ما به یک چیزی رسیده ایم و بعد می خواهیم دیگران را اقناع کنیم که به همان چیزی که ما رسیده ایم برسند و اجرایش بکنند. مسئله ما نقد وضع موجود است تا از این نقد به جایی برسیم. بیشتر خطر بی هویتی و خطرهایی است که در کمین شهر هاست تا اینکه بگوییم وزارت راه و شهرسازی مدلی دارد که شهرداری ها ندارند. نقد وضع موجود می تواند دغدغه مردم محله، شهر و حتی دغدغه ای در سطح ملی باشد. برای اینکه قابل لمس شود که ما چیزی داریم در گذشته و الان چیزی نداریم و می خواهیم به آن گذشته برسیم، باید به فرآیند جلب مشارکت بیندیشیم؛ به عبارت دیگر باید سقراطی برخورد کرد. گفتگومحور باید وارد شد و بجای اینکه سعی کنیم جواب را بگوییم، مرتب باید سؤال را تکرار کنیم تا حول این موضوع گفتگو شکل بگیرد. ما یکسری طرح های ناموفق داریم که باید سعی کنیم اندیشه ایران شهری به سرنوشت آنها دچار نشود. از نظر من یکی از این طرح ها، طرح الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت است. این طرح موردحمایت دولت و نظام بود، برایش خرج شد، تقریبا تمام افراد مهم هم درگیرش بودند، اما ما هنوز الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت را نتوانسته ایم به نتیجه برسانیم. اندیشه ایرانشهری باید همه را درگیر کند. نمی توان همه چیز را استخراج کرد و نوشت و گفت این مانیفست ما برای شهر است. این مانیفست نویسی ها به جایی نمی رسد و باید به چارچوب های اولیه ای فکر کنیم که مرتب در طول کار خود را اصلاح کند. وزارتخانه راه و شهرسازی متکفل است که به مسئله هویت شهری بپردازد، اگر در مسئله هویت شهری به نکات اولیه ای رسیده، باید این نکات را عرضه کند، بر سر آنها، گفتگو شود و در این آمدوشد و رفت وبرگشت، اتفاقی رخ دهد که تبدیل نشود به پروژه های شکست خورده. باید شهر خوب را شهر خوب بگیریم، ایرانشهر را ایرانشهر بگیریم و بعد ببینیم آیا تلاقی هایی می توانیم پیدا بکنیم یا نه؛ اما ایرانشهر را الزاما همان شهر خوب نگیریم. ممکن است وقتی به گذشته برمی گردیم با مسائل و مشکلاتی مواجه شویم؛ اما وجه مثبت این بحث ها و ایده ها همین است که باید کاری کرد؛ و درصورتی به نتیجه خواهیم رسید که همین گفتگو صورت بگیرد. *استاد ارتباطات