چاردیواری اختیاری

اون قدیما همسایه معنای خاصی داشت و خانواده هم فقط شامل پدر و مادر و فرزندان نمی شد بلکه پدربزرگ، مادربزرگ، عمو وعمه یا خاله و دایی هم به نوعی جزو خانواده محسوب می شدند؛ بنابراین همسایه های نزدیک معمولا قوم و خویش بودند یا به عبارت بهتر، قوم وخویش ها بیشتر همسایه یکدیگر بودند. برخلاف امروز که هسته خانواده کوچک شده و افراد ناآشنا با هم همسایه هستند. این روزها جایگاه همکار و شریک که مصداقی از همسایگی است در تعاملات اجتماعی افزایش یافته و همسایگی قوم وخویش ها به ویژه در شهرهای بزرگ کمرنگ تر شده است. همین تحول و دگرگونی سبب شده تا حق و حقوق همسایگی اعم از همسایگی در محل سکونت یا همکاری و شراکت در مال و فعالیت اقتصادی بیشتر مورد توجه باشد و مناسبات حقوقی همسایگی ضرورت بیشتری پیدا کند. در بحث چاردیواری اختیاری اولین و مهم ترین نکته، داشتن حریم خصوصی امن است و انتظار می رود اطرافیان به این حریم احترام بگذارند. امروزه نمی توان و نباید به این ضرب المثل اعتقادی داشت. در خانه های کوچک و آپارتمانی چگونه می توان شرایط و حقوق همسایه ای را که سقف یکی کف خانه دیگری است، مراعات نکرد و با بی توجهی موجب آزار و اذیت دیگران شد؛ بنابراین افراد در خانه خود نمی توانند با ایجاد سروصدا موجب سلب آسایش دیگران شده و در چاردیواری خود هر کاری که دلشان می خواهد بکنند. برخی آپارتمان ها از روز اول بر مبنای نظم بنا شده و برخی دیگر تا روزی که پابرجاست روی آرامش و نظم را نمی بینند. از این قبیل آپارتمان ها در تمامی نقاط شهر با انواع فرهنگ ها دیده می شود. با توجه به اینکه دیگر دوره سکونت در خانه های وسیع و باغ های بزرگ گذشته و ضرورت های زندگی شهرنشینی و تمرکز امکانات و منابع ما را وادار کرده تا در محیطی تنگ و فشرده زندگی کنیم، پس طبیعی است در مکان های فشرده تر، افراد برای برخورداری از یک زندگی آرام، ناگزیرند از برخی آزادی های خود صرف نظر کنند.