انبوه سازی سنتی با طعم صنعتی

صنعتی سازی موضوعی است که به نظر می رسد در سال های اخیر دست آویزی برای برگزاری نمایشگاه ها، همایش ها، نشست ها و کنفرانس ها در حوزه ساختمان شده است. روش های نوین و مصالح جدید که مطابق با علم روز دنیاست همواره در بین مهندسان، طراحان و سازندگان و حتی سرمایه گذاران مطرح بوده و آنها را به دنبال تکنولوژی های جدید و پیشرفته کشانده است. جاذبه این فناوری ها برای اقشار مختلف، متفاوت است. سازندگان و پیمانکاران به دنبال کاهش هزینه های ساخت و افزایش سوددهی هستند؛ برای مصرف کنندگان ایمنی و مقاوم بودن ساختمان ها مطرح است و برای طراحان و مهندسان ایجاد آرامش، بهبود شرایط زیستی و زیبایی سازه مدنظر است. در تمام دنیا برای تولید انبوه ساختمان و مسکن به صنعتی سازی روی می آورند و زیرشاخه های سریع سازی، سبک سازی، ارزان سازی و مقاوم سازی در این روش مستتر است؛ بنابراین منطقی است با توجه به جمعیت رو به رشد دنیا و نیاز اساسی افراد جامعه به مسکن به فکر تولید انبوه با استفاده از فناوری نوین باشیم و روش صنعتی سازی راهی است برای رسیدن به اهداف ساخت و ساز و آبادانی کشور. در کشوری مانند ایران که از یکسو روی گسل زلزله واقع شده و از سوی دیگر نیاز به انبوه سازی دارد، ضرورت استفاده از روش های صنعتی سازی کاملا ملموس است. به گفته کارشناسان، با توجه به افزایش جمعیت و آمار ازدواج در کشور، باید هرسال حدود یک میلیون واحد مسکونی ساخته شود؛ بنابراین باید تلاش کرد تا خود را به سوی صنعتی سازی شدن ارتقا دهیم. در این راستا برخی مسئولان با گرایش به صنعتی سازی و روند صعودی آن در کشور می خواهند به ظرفیت مطلوب دست پیدا کنند؛ شکرچی زاده، معاون وزیر راه و شهرسازی گفت: سعی داریم در طرح جامع مسکن صنعتی سازی را در تمامی ابعاد حوزه مسکن محقق سازیم. وی با اشاره به اینکه صنعتی سازی در حال حاضر تنها مربوط به بخش انبوه سازی است، افزود: سعی داریم صنعتی سازی را به ساخت و سازهای انفرادی و تک سازی نیز گسترش دهیم و در این خصوص راهکارهای مختلفی را بررسی کرده ایم. شکرچی زاده با بیان اینکه صنعتی سازی در قالب مبحث 11 در دستور کار قرار گرفته است، گفت: موضوعات این مبحث در حال انجام است و امسال به نتایج خوبی در بخش اجرا خواهیم رسید. صنعتی سازی مسکن در سال های گذشته فقط در پروژه های مسکن مهر اطراف شهرها مورداستفاده قرار گرفت و هنوز در شهرهای بزرگ از این تکنولوژی چندان استقبالی نمی شود. اهمیت صنعتی سازی را از زاویه دیگر نیز می توان موردبررسی قرار داد؛ دست کم دوسوم از درآمد خانواده های ایرانی صرف خرید یا اجاره مسکن می شود؛ بنابراین باید خانه ها را طوری ساخت که مانند کشورهای دیگر، عمر مفید آنها از 25 تا 30 سال به 100 سال برسد. برای این کار با به کارگیری روش های نوین صنعتی سازی می توان با احترام به حقوق شهروندی و حمایت از مصرف کننده، سقفی ایمن و مقاوم برای ساکنان آن ساخت و در عین حال صرفه اقتصادی و حفظ سرمایه های ملی را نیز در نظر داشت. خوشبختانه کشور ما در صنایع مختلف با پیشرفت تکنولوژی همپای دیگر کشورها، در دنیا جایگاه مناسبی دارد، اما در صنعت ساختمان هنوز پایبند به روش های سنتی هستیم. به نظر می رسد ساختمان و مسکن بیشتر کالایی مصرفی به شمار می رود نه فرایندی در صنعت. از طرفی بخشی از ساخت وسازها در دست افراد غیرمتخصصی است که با دید کلان به صنعت ساختمان نگاه نکرده و صنعتی سازی را به عنوان یک صنعت جدید در کشور نپذیرفته اند. به گفته مسئولان، ما هنوز نتوانسته ایم سیستم صنعتی را به صورت عملیاتی در ساخت وسازها اعمال کنیم و این یک چالش است. منابع انرژی محدود در دنیا بحثی قابل تأمل است و صرفه جویی در مصرف انرژی در این راستا یکی از نکاتی است که با گسترش صنعتی سازی محقق خواهد شد. دولت با کمک بخش خصوصی می تواند برای فرهنگ سازی، بسترسازی و شناخت و معرفی این صنعت اقداماتی انجام دهد؛ بنابراین در زمینه توسعه این صنعت باید به فکر زیرساخت ها، انتقال دانش و تجربه و آموزش نیروهای متخصص بود. برای گسترش صنعتی سازی، با اقدام به انبوه ُسازی شاهد کاهش هزینه ها خواهیم بود و برای ترغیب و تشویق سازندگان به صنعتی سازی، می توان با وضع قوانین در حوزه ساخت و ساز، صنعتی سازی را ترویج کرد. در مرحله بعدی باید از نیروی ماهر در این بخش استفاده کرد؛ بنابراین آموزش نیروی انسانی یک ضرورت محسوب می شود. به طورکلی برای ایجاد صنعت ساختمان پویا و فعال باید به تغییر و بهبود کیفیت ساخت و ساز اندیشید و همگام و همسو با روش های نوین دنیا به صنعتی سازی در تمام ابعاد و وجوه، جامه عمل پوشاند.