لطفا دعوا نکنید

در هفته ای که گذشت دو اتفاق کمدی تراژدی را شاهد بودیم. اتفاقاتی که در قلب پارلمان مدیریت شهری ( شورای اسلامی شهر تهران) و مهم تر از آن در مجلس شورای اسلامی روی داد. هنوز چیزی از آغاز به کار مجلس جدید نگذشته بود که خبر رسید مجلس تبدیل به عرصه دعوای فیزیکی بین نماینده مجلس و نماینده وزارت جهاد کشاورزی شده که خبر و عکس های این اتفاق به سرعت در رسانه ها و فضای مجازی دست به دست شد. در سوی دیگر هم همچون بسیاری از جلسات شورا، چند عضو شورای اسلامی شهر تهران شروع به جدالی بر پایه دیدگاه های سیاسی خودشان کردند؛ در کنار این دو ماجرا هم می توان به دعوای فیزیکی اعضای شورای شهر میاندوآب اشاره کرد که در خبر ها آمده است. این اتفاقات از یک طرف اسباب خنده بسیاری از مردم را فراهم کرد و و از طرف دیگر برخی را به فکر فرو برد که با این شرایط سرنوشت نهاد های قانون گذار و به تبع آن مردم چه خواهد شد؟ آیا نمایندگانی که نمی توانند گفتمانی توأم با احترام متقابل داشته باشند، می توانند آینده روشنی را برای جامعه رقم بزنند؟ متأسفانه گاهی اوقات آنقدر این دو بال قانونگذاری (شورا و مجلس) غرق در منازعات سیاسی می شوند که یادشان می رود هدف چیز دیگری است. اگر واقعا صرف تفاوت عقاید، توجیه کننده این تقابل هاست پس باید نمایندگان محترم به هر فردی حق بدهند تا در محیط اجتماعی با شدیدترین الفاظ، دیگران و البته خود نمایندگان را مورد خطاب قرار دهد. امروز کشور و در مقیاس کوچک تر شهر های ما با مشکلات عدیده ای مواجه هستند؛ بسیاری از کارخانه ها و واحد های تولیدی به حالت تعطیل یا نیمه تعطیل درآمده اند و اقتصاد رکود شدیدی را تجربه می کند؛ بنابراین باید برخی نمایندگان که با هزاران امید و آرزو بر مسند قدرت نشسته اند، در رفتارشان تجدید نظر کنند و از فرصتی که توسط مردم در اختیارشان گذاشته شده برای حل مشکلات کمال استفاده را ببرند.