یادداشت سردبیر

مهرنوش صفایی زیر نور چراغ های روشن این شهر، در همهمه بحث های اقتصادی و مسکنی که عاقبت اکثرشان صرفا مبتنی بر اظهار نظر های آماری غیر واقعی و چرخش سردرگم ارقامند، هنوز هم مردمانی دل خون از بی خانمانی و خسته از اجاره بهای سنگین ماهیانه و بی مهری زمانه، هر شب سر بر بالین می گذارند و رویای خانه دار شدن را در خواب مکرر می کنند. این گروه همان قشری هستند که نه حرف ها و وعده های وزیر محترم راه و شهرسازی سقف بالای سرشان می شود و نه اظهارات امیدوار کننده آقای مظاهریان و عقبایی، رقم کمر شکن اجاره بهای سالیانه شان را تعدیل می کند. در این میان حاصل این گروه خانه به دوش، از میزگردهای متوالی و درگیری های لفظی عزیزان دست اندر کار مسکن، نهایتا چیزی نیست جز پوزخند حیرتی که در انتها بر چهره رنگ پریده شان می نشیند. حقیقتش را هم بخواهی انتهای همه این اظهارنظرها و تحلیل ها فقط به یک جا ختم می شود، به شرایطی که تغییر نمی کند، به مسکن مهری که در حاشیه شهرها بدون حداقل امکانات، خالی از سکنه می ماند، به مستاجرانی که هر سال متراژ ملک مورد تقاضایشان آب می رود و پول پیششان مثل جنس بنُجل بیشتر از سال پیش مایه مضحکه مشاوران املاک می شود. بی شک وقت آن رسیده کمی واقع بین تر باشیم... از آمار و ارقام های شبهناک دست برداریم و بزنیم به دل جامعه و بازتاب حقیقی تصمیماتمان را در واقعیت جاری زندگی مردم، در میان نفس های بریده و صورت سرخ شده ضعیف ترین اقشار جامعه به تماشا بنشینیم. عینک خوش بینی را از چشممان برداریم و ببینیم هیاهوی مسکن مهر، شعار مسکن اجتماعی، وعده وام هشتاد میلیونی، ولوله کاهش نرخ سود بانکی و داستان اوراق رهنی کدامشان برای این قشر زحمت کش ومحروم و صبور، سقف و سرپناهی شده؛ برای قشری که هر جا پای حیثیت ایران و دفاع از امنیت و ناموس ملی در میان است اولین گروه و شاید تنها گروهی هستند که بی هیچ توقع و چشمداشتی، سینه سپر کرده، از مرزهای ایران عزیزمان دفاع می کنند. با وجود این، قطعا وقت آن رسیده که فارغ از جهت گیری های سیاسی و متهم کردن دولت های قبلی و فعلی و وزرا و معاونانشان، تصمیم دلسوزانه ای برای خانه دار کردن اقشار ضعیف جامعه و یا حداقل، متعادل کردن میزان اجاره بهای ملک و افزایش سالیانه آن بگیریم.شاید آن وقت، برای اثبات همت و اراده و دلسوزی مان برای خانه دار کردن این مردم شریف، نیازمند هیچ میز گرد و آمار و ارقام و تحلیل و گزارشی نباشیم.