بتون های ترمیم شونده

از انواع کربن هایی که هر روز اطراف ما را دربرمی گیرند، نادیده گرفتن یکی از آنها بسیار آسان است. کربنی که طبق نظر کارشناسان، بعد از آب بیشترین مصارف را در زندگی مان دارد و آن بتون است. بتون، ماده است که در ساختمان و جاده سازی بسیار کاربرد دارد. طول عمر پل ها و دیگر سازه ها را بالا می برد. اما این ماده که به عنوان مصالح ساختمانی استفاده می شود، پس از مدتی کاربرد، ترک برداشته و فرسوده می شود. هندریک جانکر، میکروبیولوژیست، که مشاهده می کرد استخوان های بدن، چگونه با استفاده از مواد معدنی موجود به ترمیم خود می پردازند، به فکر راه حلی مشابه برای ساخت بتون های خود ترمیم شونده افتاد. پس از مدتی تحقیق، متوجه شد به وسیله ترکیب بتون با باکتری هایی که آهک تولید می کنند، می تواند بتون های خود ترمیم شونده تولید کرد. این باکتری ها به سرعت ترک های موجود درون بتون را پر کرده و از تخریب بتون جلوگیری می کنند. نام این باکتری باسیلوس سودوفیرموس است و به طور طبیعی در دریاچه های قلیایی نزدیک آتشفشان ها، یافت می شود و می تواند تا 200 سال بدون اکسیژن و یا غذا زنده بماند. آن ها هنگام تماس با آب فعال می شوند و سپس با استفاده از کلسیم لاکتات به عنوان منبع غذایی، آهک تولید کرده و در نتیجه به راحتی ترک های بتون را پر می کنند. جانکر نام این بتون را از آنجایی که می تواند خود را تعمیر کند، بتون زیستی نامیده است. به منظور غیرفعال نگه داشتن این باکتری در زمانی که به آن نیاز نیست، آن را درون کپسول های تجزیه پذیر حاوی مواد مغذی قرار می دهند. هر زمان که بتون ترک برداشت، آب وارد فواصل میان ترک ها شده و با باکتری و مواد مغذی تماس پیدا می کند و به ترمیم ترک ها می پردازد.