تقسیم نظام مهندسی میان شهرداری و دولت

شورای مرکزی نظام مهندسی ساختمان کشور از سال 78 به طور رسمی فعالیت خود را آغاز کرد و سید محمد غرضی از همان ابتدا، به مدت 4 سال رئیس ادوار اول تا چهارم آن شد. او همچنین در پنج دوره سه ساله، ریاست سازمان نظام مهندسی کشور را بر عهده داشته است. غرضی مهندس برق و دولتمرد ایرانی است که علاوه بر سابقه وزارت در دو وزارتخانه کشور، یکی از چهره های شناخته شده و صاحب تجربه در عرصه مهندسی است. برگزاری دو رویداد مهم نوزدهمین اجلاس هیات عمومی سازمان نظام مهندسی ساختمان و هفتمین دوره از انتخابات شورای مرکزی بهانه ای شد تا در گفتگویی اختصاصی با وی به بحث و بررسی عملکرد شورای مرکزی از ابتدا تاکنون بپردازیم. آیا شورای مرکزی سازمان نظام مهندسی دوره های گذشته توانسته به وظایف تعیین شده خود عمل کند؟ با توجه به اتفاقاتی که اخیرا افتاده اینطور به نظر می رسد که نظام مهندسی از شکل قانونی خود خارج و در حال تقسیم شدن میان شهرداری و دولت است. از یک طرف شهرداری ها مدعی نظام مهندسی هستند و از طرف دیگر دولت خیلی از سازمان نظام مهندسی مستقل استقبال نمی کند. بنابراین به نظر نمی آید که شورای مرکزی از عهده دفاع از نظام مهندسی برآمده باشد. آیا علت ضعف، هیئت مدیره های شورای مرکزی بوده است؟ بالاخره ظرف چند دوره اخیر عناصری در شورای مرکزی ورود کردند که دفاع شخصی آ ن ها از دفاع عموم بیشتر بود و چون دفاع شخصی معمولا منجر به ایجاد انشعاب می شود، درنتیجه شورای مرکزی تجزیه شده است. اولویت های شورای مرکزی چه اموری باید باشد؟ شورای مرکزی باید حقوق صاحبان ملک را برعهده بگیرد، یعنی فردی که زحمت کشیده و بعد از 30 سال صاحب یک واحد مسکونی 100 متری شده، حقوق او باید توسط شورای مرکزی سازمان نظام مهندسی انتفاع شود، به این معنی که مهندس طراح، مهندس نقشه بردار و سازنده آن خوب عمل کنند، مصالح ساختمانی استاندارد بکار برود و تمامی اینها در وظایف شورای مرکزی نظام مهندسی است که می تواند با برنامه ریزی صحیح برکلیه این امور نظارت کند. اما به نظر نمی آید که این بار سنگین برداشته شده باشد و معمولا اختلافات شخصی یا گروهی و یا اختلافات منفعتی رسیدن به این هدف را خیلی دور کرده است. درحالی که این حق مردم است ساختمانی که امروز خریداری می کنند تا 200 سال عمر کند ولی امروزه ساختمان ها 50 سال عمر می کنند. معتقدم بخش حلال درآمد حاصل از این ساخت و سازها که به تولیدکننده و طراح و مهندس ناظر می رسد، ضعیف است. ضمن اینکه این نوع ساختمان سازی ها به یک سرمایه ماندگار در کشور تبدیل نمی شود، چراکه حداقل می بایست از یک ساختمان چهار تا پنج نسل استفاده کنند. نظر شما درباره انتقاد برخی نسبت به نظارت ضعیف شورای مرکزی برخی دوره ها بر سازمان نظام مهندسی استان ها چیست؟ طبق قانونی که ما تدوین کردیم سعی کردیم سازمان های استانی مستقل باشند، شورای مرکزی هم به جای ناظر جایگاه هیئت امنائی داشته باشد که در امور استان ها دخالت نکند و این روند در بسیاری از استان ها خیلی خوب عمل کرده است. به نظر در خیلی از استان های کشور نقاط مثبت آن بیش از نقاط منفی آن بوده است به جز سازمان نظام مهندسی استان تهران که نه قادر بوده اعضاء را به خوبی جذب کند و نه کارفرما را از انجام عمل آگاه کند و فقط به کسب درآمد اکتفا کرده است. آیا شورای مرکزی از ابتدا تاکنون توانسته کارنامه قابل قبولی داشته باشد؟ شورای مرکزی در دورهایی که بنده مسئولیت برعهده داشتم به اتفاق آراء رای گیری، تصویب و تصمیم گیری می شد و علاوه بر اعضای شورای مرکزی، از اعضای روسای هیئت مدیره سازمان نظام مهندسی استان ها هم برای حضور در جلسات دعوت می شد و تعداد نفرات حاضر در جلسات برای تصمیم گیری ها به حدود 50 نفر می رسید. به این ترتیب مسئله را تا عمق مطلوب دنبال کرده و بعد به اتفاق آراء رای گرفته می شد، به نظرم در آن دوره ها معارضی وجود نداشت، اما اینکه یک شورا هم توانسته باشد تمام مصوبات خود را به اتفاق آراء تصویب کند خیلی باارزش است. ولی به تدریج در داخل شوراهای مرکزی هم مثل مذاکرات 1+5 کم کم آراء تغییر کرد و اعتبار آن کم شد، الان هم در مقابل کسانی که از آن انتقاد می کنند توان دفاع از خود ندارد. آیا تاکید بر حضور چهره سیاسی در کرسی ریاست شورای مرکزی می تواند به پشبرد اهداف سازمان های نظام مهندسی کمکی کرده باشد؟ چهره سیاسی ممکن است در دوره اول و دوم یعنی کوتاه مدت موثر باشد اما بدنه شورا در درازمدت موثرتر از چهره می شود، بدنه ای که نتواند خودش را حفظ کند چهره را هم تخریب می کند و خیلی نمی تواند موفق عمل کند. چهره ممکن است بتواند از یک گردنه هایی مجموعه را عبور دهد اما وقتی به سرازیری بیفتد چهره نمی تواند مانع این اتفاق شود. در اداره امور کشوری هم به این صورت است، یعنی جامعه حرف اول را می زند و گروه و احزاب اگر بتوانند رضایت جامعه را حاصل کنند ماندگارند اما اگر نتوانند رضایت عامه را به دست آورند ازبین می روند. از دید شما در حال حاضر چه دغدغه مهمی در جامعه مهندسی وجود دارد که دوره جدید هیئت مدیره باید برای حل آن برنامه ریزی کنند؟ مهمترین مسئله ای که در کشور خودنمایی می کند اشتغال است و به دنبال آن اشتغال زایی مهندسان، مهندسان زیادی برای شغل به ما مراجعه می کنند. فرصت های کاری موجود هم بین مهندسان عادلانه توزیع نمی شود یا آنهایی که درآمدهای خوبی دارند حاضر نیستند بخشی از درآمد خود را به نیروی جوانی که تازه وارد عرصه کار شده واگذار کنند، بنابراین دغدغه های صنف مهندسی بیشترانسانی است که باید راهکاری برای رفع آن اندیشیده شود.