معماری نفی و انکار

تادائو آندو در 13 اکتبر 1941 میلادی در اوزاکای ژاپن متولد شد. او تعالیم تجربی و غیر آکادمیک خود را به عنوان یک معمار با سفرهای آموزشی به اروپا، آمریکا و آفریقا و مطالعه بر روی خانه های فرانک لویدرایت و کارهای مدرنیسم قدیمی کلاسیک تکمیل کرد. آثار او در سطح معماری های مسکونی، کلیساها، موزه ها و مجتمع های تجاری بزرگ و ... با تکیه ای مداوم و تقریباً انحصاری است. ساختارهای بتنی، عظمت را در معماری آندو فزونی می بخشد. او واسطه ای میان شرق و غرب است و بتن را ـ بااینکه از مواد جدایی ناپذیر جنبش مدرن اروپاست ـ در جهت نشان دادن زیبایی شناسی شرقی به کار می برد. این معمار اولین اثرش را در سال 69 میلادی در اوزاکا آغاز کرد و تاکنون بیش از صد و پنجاه پروژه معماری را طراحی کرده است. آندو از بانفوذترین معماران پست مدرن نسل دوم ژاپن محسوب می شود. آثار او بر اساس تلفیق فرمهای مدرن با مفاهیم و شیوه های سنتی ژاپن استوار است؛ به بیان دقیق تر، هدف او تغییر معنای طبیعت از گذرگاه معماری است. عناصر معماری آندو، بتن خام، خورشید، آسمان، سایه و آب است. تأکید او بر این نکته است که استفاده کنندگان از بنا باید طبیعت را تجربه و احساس کنند و این ها همه ریشه در سنت منطقه ای زیستگاه او دارد. عناصر اصلی و متناقض معماری آندو عبارت اند از نظم، مردم و احساسات انسانی. او در معماری خود، به گونه ای متضاد آن ها را باهم ارتباط می دهد و میان آن ها تفاهمی ایجاد می کند. آندو از جذابیت فرم صرف نظر کرده و بر جذابیت فضا تأکید می ورزد. او اعتقاد دارد که فرم، از تأثیر فضایی می کاهد و درنتیجه، جذابیت معماری را محدود می کند.معماری او، معماری نفی و انکار است. او جامعه مدرن و جهانی بودن را نفی می کند. اولین چیزی که آندو نفی کرده، مفاسد جامعه مدرن و ارزش های آن است. آندو راحتی مدرن را نفی کرده، تلاش می کند ارتباط پویایی با جهان برقرار کند. او راحتی را از معماری خود دور می کند و به جای آن امکان حضور انسان و طبیعت را در کالبد معماری اش فراهم می سازد. معبد آب این معبد را آندو روی تپه ای در جزیره آواجی بناکرده است. سالن این معبد در داخل زمین زیر یک استخر بیضی شکل بزرگ پر از نیلوفرهای آبی قرار دارد. راه ورود به سالن پلکانی است که از روی سطح آب شروع می شود و به نظر می رسد که بازدیدکنندگان را به زیرآب می کشد. این سالن از یک اتاق گرد با یک شبکه بندی از ستون های چوبی تشکیل شده که درون محوطه ای مربع شکل قرارگرفته است. فضای داخلی سالن و ستون ها به رنگ قرمز است. این رنگ در پایان روز هنگامی که تابش قرمز غروب فضا را پر می کند و سایه های بلند ستون ها را به درون حجم زیرزمینی می اندازد به رنگ قرمز پررنگ درمی آید. طرح معبد رشته ای از تجربیاتی که بر زندگی روزمره فائق آمده اند را خلق می کند.آندو مخاطب خود را با گذراندن از دیوارهای منحنی شکل و بلند به حوض بزرگی می رساند که راه ورود به اتاق اصلی از دل آن می گذرد. مقصد آخر اتاقی مربع شکل با ستون های چوبی و رنگی قرمز است.