فرم های گیج کننده معماری

جیمز استرلینگ معمار اسکاتلندی، برنده جایزه پریتزکر، متولد 22 آوریل 1926 گلاسکو است و در میان معماران نیمه دوم قرن 20 مهم ترین و مؤثرترین جایگاه را دارد. دلیل شهرتش این است که از دهه 1950 شروع به زیر سؤال بردن معماری مدرن اولیه کرد. موفقیت استرلینگ به علت متحد ساختن موضوعات و ارجاعات بسیاری بود که در پیش رو داشت. جیمز استرلینگ بازی پست مدرن را به روش ویژه بسیار عالی خودش بازی می کرد. او از گذشته های دور و تاریخ فراتر می رود؛ انتخاب کرده، دوباره می آفریند. سپس در یک لحظه تلفیقی به دست می دهد که جدید است و احتمالاً شوک دهنده، چیزی که نه او و نه کس دیگری قبلاً انجام نداده است. از بهترین نتایج همکاری میان استرلینگ و جیمز گوان به عنوان استاد دانشکده مهندسی، دانشگاه لیسی تر بود که استرلینگ را به دلیل منش های مهندسی و استفاده از ترسیم های سه بعدی از دید پرنده یا دید کرم (از پایین)، در تدریس در دانشگاه برجسته ساخت. استرلینگ پروژه هایی از قبیل یک مرکز آموزشی بانام olivetti و یک خوابگاه دانشجویی برای دانشگاه سنت اندروز، طراحی و به اتمام رساند که هردو استفاده ویژه ای از عناصر گذشته بودند. در طول دهه 1970 زبان معماری استرلینگ از ساخت ساختمان با مقیاس کوچک به ساخته هایی با مقیاس بزرگ تبدیل شد. این تغییر مقیاس به تولید موجی از پروژه های عظیم شهری انجامید که در میان آن ها ساخت سه موزه در سه شهر آلمان دوسلدورف، کلن و اشتوتگارت بسیار حائز اهمیت بوده و او را به اوج رسانید. وی برای طراحی پروژه ای به نام Neue staatsgalerie کانسپت اصلی خود را با شمار بسیاری از تزئینات و فرم های گیج کننده معماری مملو نمود و این موضوع باعث شد برچسب پست مدرنیسم را به وی بچسبانند که البته این ادعا توسط استرلینگ رد شد. زندگی این معمار هنرمند 25 ژوئن 1992 در لندن پایان یافت. پس از مرگ او، جایزه سالیانه بریتانیایی معماری از سال 1996 به بعد به نام او نامیده و جایزه استرلینگ نام گرفت. ساختمان تئاتر و نمایشگاه ایالتی یکی از مهم ترین کارهای استرلینگ ساختمان تئاتر و نمایشگاه ایالتی است. این ساختمان از مجموعه بناهایی است که به گالری قدیمی مجموعه به نام اشتاتس متصل است که بین سال های 1977 و 1983 در اشتوتگارت ساخته شد. ساماندهی فضاهای مجموعه به صورت هوشمندانه ای انجام شده است به طوری که طبقه همکف که در اطراف یک حیاط مرکزی طراحی شده به مسیر عابرین شهر متصل است و در امتداد این مسیر فضاهایی برای نمایشگاه های موقت، یک تالار سخنرانی، انبار و فضاهای تأسیسات فنی قرار دارند. کافه و سرسرای اصلی در قسمت جلو قرارگرفته و با یک نمای شیشه ای که موج نرمی دارد مسدود شده اند. در سطح تالار فضاهای نمایشگاه در ابعاد مختلف و در یک سلسله مراتب فضایی نهایتاً به پلی می رسند که به ساختمان اصلی متصل است. ویژگی سنتی سطوح و ارتباط بین ساختمان و خیابان با قرار دادن ساختمان ها در کنار مسیر اصلی تثبیت می شود. یک پیاده روی عمومی با الگوبرداری از معماری روم دامنه های اشتوتگارت را به مرکز شهر متصل می سازد، از میان موزه می گذرد، ساختمان اصلی را دور می زند و به یک تراس وسیع با پارکینگی در زیر آن می رسد. ورودی گالری درجایی قرارگرفته است که یک رمپ و یک راه پله به ایستگاه وسایط نقلیه در خیابان اصلی می رسد. ساختمان که با سنگ نماسازی شده کلاژی از سطوح ممتد، انحناهای شیشه ای، عناصر ارتباطی، رواق های ستون دار، قوس های نوک تیز گوتیک، قرنیزهای سنگین و بیرون زده است. این یک طرح قابل انعطاف و پیچیده و زیبا و درعین حال ناهمساز است که در داخل یک موقعیت شهری جاافتاده است.