آشنایی با تاریخچه سنگ های ساختمانی

سنگ یکی از ابتدایی ترین مصالح ساختمانی است که انسان برای ساختن ابزار و پناهگاه ها و رفع نیاز خود استفاده کرده است. دوره های کهن سنگی و پارینه سنگی نشان دهنده دوره هایی است که در آن کاربرد سنگ بر فلز و دیگر مصالح مقدم بوده است. آثار خانه های از سنگ چیده شده در شمال ایران متعلق به 7000 سال پیش موجود است. در ساختمان های سنگی از سنگ لاشه همراه با ملات های گچ و آهک استفاده شده است. باید اذعان کرد اگرچه سنگ به علت سنگینی و مشکلات حمل ونقل و استخراج تا حدی جای خود را به مصالحی نظیر آجر داده است اما همچنان اهمیت خود را در سازه های سنگین و سخت نظیر پل ها، تونل ها، بهمن گیرها، دیوارهای حائل، سنگ چین ها، کرسی چین ها و غیره حفظ کرده است. خواص عمومی و کاربری سنگ ها سنگ ها را به طورکلی ازنظر منشأ تشکیل به سنگ های آذرین، رسوبی و دگرگون دسته بندی می کنند. در بررسی خواص عمومی سنگ ها مواردی مانند مقاومت در برابر کشش، تحمل فشار، نفوذپذیری، انتشار امواج، پایداری و در نظر گرفتن امتداد لایه بندی و سطوح ضعیف در عملیات مدنظر است. سنگ ها نوعاً دارای سطوحی هستند که در آن ها نیروی چسبندگی و اتصال دانه ها نسبت به لایه های دیگر کم تر و یا حداقل است و این موارد می تواند از اهمیت زیادی در بررسی سنگ ها برخوردار باشد. درمجموع سنگ ساختمانی باید بدون شیار، رگه، ترک، خلل و فرج، پوسیدگی و لایه سست باشد و حتی المقدور رنگی یکنواخت داشته باشد. به طورکلی سنگ طبیعی را که دارای مقاومت کافی در شرایط جوی و رنگ جالبی باشد می توان در عملیات ساختمانی و به صورت سنگ لاشه، سنگ قواره، سنگ باربر، سنگ پلاک، سنگ درپوش، سنگ ستون و حتی به صورت ظروف و وسایل سنگی استفاده نمود. طرز تهیه سنگ ها و انواع آن قطعات بزرگ سنگی که از معدن به دست می آورند به نام سنگ قله معروف است. سنگ قله نباید در زیر تیغه برش خرد شود و حتی المقدور بزرگ و قابل حمل باشد. سنگ قله را به وسیله دیلم، دست انفجار و یا برش از معدن جدا می کنند و بسته به نوع جنس و کاربرد آن در کارگاه به وسیله عملیات مکانیکی آماده کار می سازند. سنگ های با کاربرد خشن و باربر را به وسیله تیشه و چکش آماده می نمایند و سنگ های تزئینی را ابتدا برش داده و در حین برش شستشو می دهند تا سنگ را شسته و خاک آن را بگیرند آنگاه بسته به اهمیت و مرغوبیت، آن را ساب و جلا می دهد