پدر مدرنیسم در معماری

نیمایر که نام کامل او اسکار ریبرو آلمئیدا سوارس بود، سال 1907 میلادی در شهر ریودوژانیرو برزیل زاده شد. در همان شهر در سال 1934 از مدرسه هنرهای زیبا درجه مهندسی معماری دریافت کرد. در دوره کودتای نظامی برزیل به دفترش حمله کردند و ناچار از زندگی در اروپا شد. نیمایر در نیمه دهه 1940 از شاگردان لوکوربوزیه طراح و معمار بزرگ سوئیسی بود. او در اوایل دهه 1980 به میهن خود برگشت و در دفتری در مرکز شهر ریودوژانیرو مشغول کار شد. معروف است که بالای میز کار او این جمله نقش بسته بود: جهان را باید تغییر داد. نیمایر در فعالیت های اجتماعی و سیاسی برای یاری به محرومان تلاش می کرد. او گفته بود که همیشه در تلاش است که معماری را به خدمت مردم زحمتکش درآورد و به زندگی آن ها اندکی نشاط و شادی وارد کند. یکی از کارهای مشترک او با لوکوربوزیه معمار سوئیسی، طراحی ساختمان ماندگار سازمان ملل متحد در نیویورک است که با این طرح شهرتی جهانی یافت. نیمایر در طول عمر طولانی خود موفق شد بیش از 600 بنای معماری خلق کند. او تا آخرین روزهای عمرش خلاق و نوگرا بود. همه کارهای او از مهر و نشانی خاص برخوردارند. بسیاری او را به عنوان پدر مدرنیسم در معماری می شناسند. از اوایل دهه 1950 که دولت برزیل قصد داشت شهر برازیلیا را به عنوان پایتخت کشور معرفی کند، طراحی این پروژه بزرگ به نیمایر و دو تن از همکارانش سپرده شد. آن ها در طول چهار سال روی زمین شهری افسانه ای آفریدند که تجسم حرکت و رنگ و نور بود و بسیاری آن را زیباترین شهر جهان می دانند. شهر به سان پرنده های در حال پرواز طراحی شده است. یونسکو تمام شهر برازیلیا را بخشی از میراث بشری دانسته است. برازیلیا بزرگ ترین طرح معماری او بود و نیمایر در آن بسیاری از اندیشه های نوی خود را به کاربرد.نقشه های زیبای او برای ساختمان های اصلی این شهر همچون دو کاخ ریاست جمهوری پلاناتو و آلورادا و ساختمان های مجلس سنا و نمایندگان کنگره او را در سطح بین المللی به همگان شناساند. خمیره اصلی کارهای نیمایر آهن، فولاد و بتن است. اما او این مواد سخت و زمخت را در قالبی نرم و ظریف عرضه کرد. نیمایر بارها گفته بود که فرم های سخت و زوایای حاد و تیز را دوست ندارد. در طرح های او سطوح سخت آهن و بتن با هارمونی نرم و مواج به رقص درمی آید. او گفته بود که خمیدگی ها و انحناهای آثارش را از کوه های برزیل، امواج رودها و دریاهای میهنش الهام گرفته است. در معماری نیمایر خلاقیت و تخیلی جسورانه دیده می شود. او معماری را به گردش آزاد رنگ و نور و فضا نزدیک کرد و حتی بناهای سنتی را با نگاهی تازه و بدیع باز ساخت. به طور مثال در کلیسای جامع برازیلیا، درون کلیسا به جای فضای گرفته و تیره وتار قدیم، فضایی پر روح، زنده و جاندار است که در آن رنگ و نور به پرواز درآمده است. او معتقد بود که در سطوح صاف و تیز حس و نشانی غیرانسانی وجود دارد. به نظر او سطوح ملایم، خمیده و ظریف به طبع و ذوق انسان نزدیک تر است. وی در مقاله ای می گوید که پیکر انسان برای ما آشناترین و طبیعی ترین فرم خارجی است. در بدن آدم هیچ زاویه ای نیست، همه اندام ها با نرمی و پیچ وخم های ظریف به هم گره خورده اند. آثار ماندگار نیمایر: کاخ کاپانما در ریودوژانیرو، غرفه برزیل در نمایشگاه جهانی نیویورک، 1939، مجتمع ساختمانی پامپولا در بلو هوریزونته، پارک ایبیراپوئرا در سائو پائولو، بنای سازمان ملل متحد در نیویورک، برازیلیا، مسجد دولتی پنانگ در مالزی، دانشگاه حیفا در اسرائیل، ساختمان کنگره ملی برزیل، کلیسای کتدرال، سالن کنفرانس سرپوشیده در جنوب ایتالیا و موزه هنری وولکانو پارک ایبیراپوئرا یک پارک عمومی معروف و مهم در شهر سائوپائولو، برزیل است. این پارک که در مرکز و جنوب این شهر واقع است، در سال 1954 افتتاح شد و اسکار نیمایر معمار و طراح آن است.