طرحی نو دراندازیم

همیشه حاشیه ها و رویدادهای پیرامون یک موضوع بیشتر از خود آن موضوع اهمیت و جذابیت داشته و پرداختن به آن برای برخی افراد بسیار هیجان انگیز است. در حال حاضر با توجه به سرعت انتقال خبر و اطلاعات از طریق سیستم های قوی اطلاع رسانی در دنیا و از سوی دیگر صفحه های اجتماعی و کاربران آن را وادار می کند به نشر به موقع خبرها و مطالب گوناگون بپردازند و بیش از هر چیز حاشیه سازی کرده و موضوعات و اشخاص مختلف را به چالش و نقد بکشند. گاهی می توان از این ویژگی استفاده مثبت کرد و زمینه پاسخ گویی و حل مشکل را فراهم کرد، گاهی فقط جنجالی موقت به پا کرده و در انتظار تماشای عکس العمل های گوناگون بود. طرح مسکن مهر یکی از پروژه های مهم در صنعت ساختمان که از حاشیه های فراوانی برخوردار بوده و هست. این طرح در طول دوران دولت نهم و دهم تیتر اول یا دوم روزنامه ها و خبرگزاری ها بود، انتقادات ریز و درشتی که از ابتدا به این طرح وارد بود و پس از زمان کوتاهی به سکوت خبری تبدیل شد و ازآن پس خبرها حاکی از واگذاری واحدهای مختلف در شهرهای جدید به مردم و شرایط واگذاری و مبلغ آورده و سهم اقشار کم درآمد روزنامه ها را از محتوای خبر بی نیاز می ساخت؛ بدون حاشیه و بدون انتقاد. پس از روی کار آمدن دولت یازدهم سیل انتقادات، تذکرات فنی و غیر فنی به سوی این پروژه که حتی در برخی موارد با برچسب صنعتی سازی همراه شده بود، روان شد و به لیست طرح ها و برنامه های کارشناسی نشده دولت قبلی اضافه شد و در پی آن طرح های و راه حل های جدید از سوی دولت تدبیر و امید مطرح و تدوین شد که البته برخی نانوشته و برخی فقط روی کاغذ ماند و هیچگاه اجرایی نشد. کم کم انتقادات از زبان افرادی شنیده می شد که در طول سال های گذشته مهر خاموشی بر لب زده و تمام قد به دفاع از این طرح پرداخته بودند؛ این پروژه در طول 8 سال فقط به کمیت ها بها داده و کیفیت را مانند بسیاری موارد دیگر به فراموشی سپرده بود. از انبوه سازی و بدون در نظر گرفتن زیرساخت های لازم گرفته تا از بین بردن طبیعت در اطراف تهران، همان گونه که شاهدیم آپارتمان های یک شکل، بی روح و بی هویت تا پای کوه ها به سوی آسمان قد کشیده، دامان طبیعت را آلوده کرده نه تنها فضای دید و آرامش بصری را از ساکنان و هر بیننده ای گرفته اند بلکه دور از دسترس، درواقع نیاز اسمی برخی شهروندان را برآورده کرده و صرفاً نقش خوابگاه را ایفا می کنند. در این میان سرمایه های ملی و انسانی که دولت گذشته برای تأمین مسکن اقشار کم درآمد تحت عنوان مسکن مهر با شعار ارزان سازی در بدترین شکل مکان یابی به هدر داد بازگشتی نداشته و هزاران واحد خالی از سکنه و بلاتکلیف را روی دست دولت بعدی گذاشت و خانواده هایی که همچنان بی سرپناه در انتظار به سر می برند، قربانی تصمیم گیری و تصمیم سازی عجولانه شدند. به نظر می رسد با توجه به شرایط فعلی رکود مسکن و ناامیدی سازندگان به این بازار، باید دوجانبه به این موضوع نگاه کرد، از یک سو برای رونق بازار مسکن اقدامات همه جانبه در نظر گرفته شود و از سوی دیگر تامین مسکن افراد جامعه را با فرهنگ سازی در میان مردم، شکل تازه ای بخشید. مسکن کالایی است که واردات نداشته و فقط جنبه سرمایه گذاری دارد، بنابراین می توان فرهنگ اجاره نشینی با ضوابط و شرایط جدید را ترویج کرد و دیدگاه مردم نسبت به خرید ملک و خانه را تغییر داد. دریافت مالیات متناسب با ارزش خانه و نرخ اجاره بها می تواند راهکاری برای ترغیب و تشویق به اجاره نشینی بوده و از سوی دیگر خانه های خالی از سکنه نیز به افراد بی خانه واگذار خواهد شد به این ترتیب می توان به تعدیل نرخ اجاره بها نیز امیدوار شد که این فرهنگ سازی از راه های گوناگون و نیازمند زمان مقتضی است.