حق شارژ آپارتمان

اصولاً تعریفی که از حق شارژ یک ساختمان ارائه می شود این است که هر آپارتمان یا مجتمع مسکونی یک سری هزینه های جاری دارد که شامل شارژ عمومی می شود. شارژ عمومی مجموعه ای از امکانات و تسهیلات یک ساختمان است که مورداستفاده همه ساکنان یک ساختمان قرار دارد. به عنوان مثال بسیاری از ساختمان ها دارای امکاناتی همچون آسانسور، سیستم شوتینگ زباله، نظافت راهروها و راه پله ها، استخر، سونا، جکوزی، کارواش و یکسری امکانات رفاهی خاص است که همه این ها مستلزم پرداخت شارژ عمومی است و همه ساکنان ملزم به پرداخت آن هستند. روش تعیین آن نیز به این شکل است که هزینه یک ساختمان برآورد می شود و پس از برآورد هزینه، کلیه ساکنان ساختمان صرف نظر از اینکه مالک هستند یا مستأجر، باید هزینه ها را پرداخت کنند. در برخی از ساختمان ها نیز غیر از شارژ عمومی یک شارژ اختصاصی وجود دارد مانند هزینه برق و تلفن مستقل که باید توسط هر واحد پرداخت شود. کنتورهای آب و گاز نیز چند سالی است در برخی ساختمان جدا از هم است که اقدام مناسبی است. برخی ساختمان ها نیز دارای سیستم حرارتی و برودتی مرکزی است که در آن ها نیز باید شارژ را برحسب متراژ ساختمان محاسبه کرد. برای مثال اگر در یک پروژه ما با 100 واحد مسکونی سروکار داریم که دارای 50 واحد 200 متری و نیمی دیگر 100 متری است عموماً هزینه های شارژ 200 متری بیش از 100 متری است و ملاک بر اساس آیین نامه تملک آپارتمان ها، همان متراژ واحد است که افراد در آن سکونت دارند. در برخی آپارتمان ها که تعداد واحدها کم است بعضاً هزینه ها بر اساس توافق ساکنان انجام می شود. چنانچه واحدهای مسکونی یک مجتمع ازنظر متراژ یکسان باشند و آن مجتمع کنتورهای گاز و آب جداگانه ای نداشته باشد، عموماً هزینه های گاز و آب را بر اساس نفرات محاسبه می کنند که این هم مغایر قانون تملک آپارتمان ها نیست و به تصمیم هیئت مدیره بستگی دارد. البته ذکر این نکته ضروری است که همه تصمیماتی که هیئت مدیره ساختمان اتخاذ می کند برای ساکنان ساختمان لازم الاجراست به شرطی که مغایر با قوانین نباشد که این قوانین هم عام و هم مربوط به تملک آپارتمان ها را شامل می شود. به عنوان مثال هیئت مدیره نمی تواند این تصمیم را بگیرد که یک آپارتمان به بیش از 4 نفر اجاره داده نشود؛ چنین تصمیماتی برخلاف قانون است و تنها تصمیماتی که مطابق قانون باشد، قابلیت طرح و بررسی را دارد.