احیای تشکل ها؛ حاصل پیوند بخش خصوصی و دولتی

این روزها مشکلات عدیده ای در بخش تشکل ها وجود دارد و همچنان بخش اعظمی از مشکلات اقتصادی برای این فعالان برطرف نشده است. تشکل های بخش صنعت درو پنجره و یو پی وی سی نیز از این نوع مشکلات رنج می برند. اگرچه حمایت از تشکل ها یکی از محوری ترین برنامه های دولت بود اما بی توجهی سازمان های دولتی به این بخش در دوره بحران رکودی، شرایط را برای فعالیت تشکل ها به ویژه در صنعت ساختمان در ایران به اندازه ای دشوار کرده است که بسیاری از آنان تنها برای حفظ خود با مشکلات عدیده ای دست وپنجه نرم می کنند. در این راستا سه نماینده از انجمن در و پنجره و پروفیل یو پی وی سی برای برون رفت از این وضعیت در میزگردی با پیام ساختمان از راهکارهای پشت سر گذاشتن مشکلاتشان در آینده این صنعت سخن گفتند. این میزگرد در حاشیه برگزاری مراسم سومین همایش گردهمایی سالانه گروه عایق کویر یزد و با مدیران سه واحد تولیدی؛ سید اخوان دستمالچی، رئیس انجمن در و پنجره UPVC ایران و مدیرعامل گروه عایق کویر یزد، محمود صداقت، مدیرعامل شرکت ویستا بست و اصغر خطیبی، رئیس هیئت مدیره شرکت سیندژ انجام شد. بخش خصوصی معتقد است؛ تأمین نقدینگی به عنوان سرمایه در گردش اکنون بزرگ ترین مشکل واحدهای تولیدی است و تهیه مواد اولیه نیز درگرو رفع این مشکل است، بااین حال دولت می گوید تشکل ها خود باید برای رونق و رفع چالش ها تلاش کنند. چالش امروز تشکل های صنعتی چیست؟ دستمالچی: در شرایط فعلی نه تنها هیچ گونه کنترلی بر روند واردات محصولات مشابه تولید داخلی وجود ندارد، بزرگ ترین مشکل ما این است که علیرغم تولید پروفیل های خیلی خوب، متأسفانه پروفیل های بی کیفیت مجوز گرفته و وارد کشور می شوند همین طوربر ساخت در و پنجره متأسفانه هیچ نظارتی وجود ندارد و هر شرایط نامناسبی که نصب می شود هیچ مسئولیتی متوجه فرد نیست درصورتی که در و پنجره خیلی حساس است و در دنیا هم نظارت می شود. دولت اگر نظارت بهتری داشت بیشتر مشکلات ما حل شده بود چون در داخل در و پنجره و پروفیل های خوبی ساخته می شود بنابراین بزرگ ترین مشکل ما استاندارد ساخت و استاندارد اجباری در و پنجره است. و حداقل انتظار تولیدکنندگان داخلی این است؛ تا زمانی که این رکود در کشور ادامه دارد از ادامه واردات کالاهای مشابه داخلی جلوگیری شود. صداقت: کلاً در کشور حدود 40 هزار تن پروفیل یو پی وی سی مصرف می شود. البته میزان آن در سال 93 بیشتر هم بود. درحالی که تشکل ها 150 هزار تن ظرفیت تولید داخلی دارند و این مستلزم حمایت بسیار جدی از سوی دولتمردان است که این انتظار برآورده نمی شود. یعنی باید برای این عدم تناسب، بالانسی ایجاد شود و تعرفه واردات افزایش پیدا کند اما نه تنها افزایش نیافته بلکه دو سال است که نرخ تعرفه را نیز کاهش داده اند. جا دارد با نام گذاری سال جدید که رهبر معظم، سال اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل نام گذاری کردند، برای مدتی حتی یک سال جنس مشابه وارد نشود تا تولیدکنندگان داخلی بتوانند این بحران و رکود و ظرفیت تولید بیش از تقاضا را مدیریت کنند، اما متأسفانه این حمایت هم صورت نمی گیرد. شاید دولتمردانی که مرتبط با صنعت هستند مشغله زیادی داشته، فرصت نکردند که به جزئیات پرداخته، مشکلات موجود را بررسی کنند، ما پیام خود را به گوش مسئولان می رسانیم که چالش وجود دارد و دولت می تواند از نظرات تشکل ها و سردمداران صنعت مشاوره بگیرند. خطیبی: صنعت پروفیل و در و پنجره یو پی وی سی جدا از مجموعه صنعت کشور نیست، صنعت کشور از سال 91 وارد بحران شده و درواقع تبدیل به بحران رکود شد، به طوری که در سال 94 صنعت کشور و تولید سخت ترین سال خود را طی کرد، من 45 سال در صنایع مختلف کار می کنم هیچ سالی را سخت تر از سال 94 تجربه نکردم. رکود مضاعف شرایط اقتصادی کشور در بخش ساختمان، بلاتکلیفی سیاست گذاری های دولت در بخش ساختمان به دنبال آن هجومی که در دولت نهم و دهم به قضیه مسکن مهر بود، ناگهان در دولت یازدهم متوقف شد! این تضاد سیاست های دولت قبلی و فعلی به گونه ای شد که مسکن در یک محاق، تاریکی و بلاتکلیفی مطلق قرار گرفت. هیچ سرمایه گذاری صحیحی در بخش مسکن نشد و مسکن های عمومی همه کنار رفت و به اجرای چند برج در تهران و شهرستان ختم شد. رکود در بخش مسکن تمام صنعت ساختمان را به صورت مضاعف دربرگرفت بالطبع ما هم بخشی از این صنعت هستیم. به فرض شرکت تولید کننده درو پنجره عایق کویر که در روز بالغ بر هزار واحد پنجره می تواند تولید و نصب کند؛ یعنی در سال نزدیک به 300 هزار پنجره می تواند در پروژه ها مصرف شود. این درحالی است که پیش تر مملکت در یک رونق اقتصادی قرار داشت، بحث مسکن و تأمین آن برای آحاد اجتماع مدنظر بود. سیاست های دولت به گونه ای بود که مسکن تعیین تکلیف شده بود همین طور سیاست های پولی مالی به این جهت هدایت شده بود و شرایط به گونه ای بود که بسیاری ظرفیت های مونتاژ و ساخت پروفیل ها همه می توانستند مؤثر باشند اما متأسفانه این تضاد سیاست های مسکن عمومی و مسائل پولی مالی که ناشی از سیاست های گذشته و حال سیستم دولت است و به دنبال آن مسائل بانک ها و سیاست های عمومی در زمینه صنعت و تولید باعث شده تا در عمل اتفاقی نیفتد و در این حالت وضعیت صنعت و تولید فلاکت بار شده به طوری که مسئولان خود، آمارهایی که از شهرک های صنعتی ارائه می دهند این است که بالغ بر 65 درصد از بخش صنعت متوقف شده است. ما قادریم 150 هزار تن درو پنجره و پروفیل یو پی وی سی تولید کنیم، در شرایط رونق اقتصادی کشور، بخش مسکن نیازمند بالای 120 هزار تن از تولیدات درو پنجره و پروفیل یو پی وی است ولی متأسفانه بضاعت تولید ما به 40 هزار تن رسیده است و همین میزان تولید پروفیل هم با مشکلات بسیار زیادی برای جذب روبه روست، به دلیل اینکه طرف سازنده نمی تواند برای تأمین تولیدات خود بازاری ایجاد کند. بنابراین امیدواریم که شرایط اقتصادی کشور و رکودی که گریبان گیر اقتصاد ایران است تبدیل به رونق بشود، یکی از روش های برون رفت از چالش ها و رشد اقتصادی، رونق مسکن و ساختمان است، در برنامه ریزی صنعت، بالغ بر 40% ظرفیت صنعت کشور مربوط به صنعت ساختمان است یعنی از میلگرد، تیرآهن و سیمان شروع می شود تا به رنگ و کاغذدیواری و قندیل و یراق و کاشی، در و پنجره و...یعنی اگر تکلیف صنعت ساختمان، سیاست های عمومی بخش ساختمان و مردم در کشور روشن شود 40% ظرفیت اقتصاد کشور به تحرک می افتد و از شرایط طاقت فرسای فعلی خارج می شود. صنعت در شرایط اضطرار و بقا قرارگرفته و با حداقل های ممکن آن بخشی که توانسته بدون در نظر گرفتن سود تنها خود را حفظ کند امیدوار به آینده است بخشی هم که نتوانست به تعطیلی کشیده شده است، و من معتقدم با این سیاست های مقطعی و نسخه پیچی های موضعی این صنعت مشکلاتش حل نخواهد شد! متولیان این صنعت معتقدند دولت به دلیل کمبود منابع مالی و سایر مشکلات اقتصادی امکان کمک جدی به بخش خصوصی ندارد و تشکل ها باید برای رونق فعالیتشان تلاش کند؟ دستمالچی: طی سال های اخیر به دلیل رکود کم سابقه در صنعت ساختمان، بسیاری از فرصت های شغلی در این صنعت از بین رفت بااین حال، در شرایط فعلی این تشکل آمادگی دارد تا در زمینه تدوین استانداردها و حتی تدوین قوانین و مقررات جدید طرف مشورت دولت قرار گیرد تا از این طرق از بروز چالش های بزرگ تر در این صنعت جلوگیری شود. تولیدکنندگان صنایع پروفیل همچون سایر تولیدکنندگان از شرایط سال های تحریم آسیب های زیادی را متحمل شده اند و قوانین زیادی برای حل مشکلات صنعت وضع شده ولی تاکنون مشکلی از این صنعت حل نشده است به نظرم دولت باید کارگروه هایی برای رفع این موانع تشکیل دهد و بخش خصوصی نیز در کنار آن ها خواهد بود. صداقت: بخش مشترکی از دولت که مرتبط با صنعت است لازم و ملزوم یکدیگر است، نه ما به تنهایی می توانیم همه مشکلات خودمان را حل کنیم نه دولت به تنهایی، مثالی از صنعت درو پنجره بزنم پروفیل های یو پی وی سی از 5 ماده ترکیب می شود، مواردی که وارداتی است به وفور در کشور یافت می شود باقیمت مناسب و شرایط خرید خیلی آسان، ولی پی وی سی که در پتروشیمی داخلی تولید می شود از ابتدای سال تاکنون بیش از 6 ماه است باعرضه و تولید آن دچار مشکل شدیم تشکل ها چطور می تواند آن را حل کنند؟ وزارت نفت یا پتروشیمی یا بورس باید به این مسئله رسیدگی کند. آیا میزان عرضه یا قیمت آن در اختیار تشکل هاست؟ بنابراین پاس دادن مشکلات به همدیگر درست نیست واقعاً باید کارگروه هایی از صنعتگر و مسئولان و متولیان آن در دولت باشند که این مسائل و چالش ها را بررسی کنند و بخش از مسائل که مربوط به تشکل ها می شود ما مدیریت کنیم و مقداری که سهم دولت است، دولت مدیریت کند. در بحث واردات هم، بازرگان محصول خود را وارد و سود خود را دریافت می کند، باید بررسی شود چرا محصولات پتروشیمی از اول امسال تا پایان شهریور قیمت آن با رشدی بین 30 تا 65 درصد نوسان داشته، آن هم به مقدار موردنیاز که برای کفایت کند عرضه نشده است. دراین باره هم می تواند مشکلات تولید و هم مافیا حاکم باشد و موضوعی است که متولیان امور باید آسیب شناسی کنند. خطیبی: یک تشکل صنعتی تشکیل شده از اعضای همان تشکل که به صورت انفرادی نتوانسته اند مشکلات خود را سروسامان دهند، بنابراین تلاش می کنند با مشارکت یکدیگر نیروی مضاعفی ایجاد می کنند برای حل کردن مشکلات و مسائل و تصمیم گیری های مشترکی که نتیجه آن باعث رونق در صنعتشان بشود. حل این مسئله و مشکل کلی بخش صنعت و به صورت خاص صنعت ساختمان و بخش هایی از صنعت که وابسته و زیرمجموعه ساختمان هستند به نوعی تعیین تکلیف سیاست های کنونی دولت نسبت به وضعیت مسکن است و آن هم مسکن مردمی مسکنی که آحاد مردم می توانند در سراسر کشور به آن دسترسی داشته باشند. درواقع تعیین نظام سیاست گذاری که تکلیف بخش صنعت، سیاست های مالی و پولی و پشتیبانی و شرایط خانوار و زوج ها را روشن می کند. بنابراین در یک شرایط شفاهی کشور نیاز به 5/1 تا 2 میلیون واحد مسکونی دارد این عدد وقتی سیاست های روشنی به دنبال آن باشد شروع به ایجاد تحرک می کند و می تواند تمام مسائل مالی و پولی و مواد اولیه اشتغال و... به صورت یک لوکوموتیوی که همه واگن ها را پشت خود به حرکت درآورد، حل کرده و به حرکت وا دارد. یعنی درواقع سهم یک تشکل صنعتی در بسترسازی، ایجاد و تصمیمات اساسی چه می تواند باشد حتی صفر هم نیست. نهایتاً ما می توانیم نسبت به وضعیت مواد اولیه مان، شرایط عرضه و تقاضای مواد اولیه و نسبت تولیدات بالادستی خودمان معترض باشیم که برای آن هم کسی تبعیت نمی کند. باز برمی گردم به صحبت های اولیه که در سال 90 بحران ارزی و بانکی آغاز شد و تأثیرات آن در سال 91، ارز را به 3 تا 4 برابر قیمت آن رساند. در آن مقطع علیرغم ناپایداری پول، به دلیل افزایش طرف تقاضا رونق صنعت و مسکن خیلی شرایط بهتری نسبت به امروز داشت، صنعت علیرغم بلاتکلیفی خود و مشکلات بسیار حاد و علیرغم این که سرمایه در گردش بیش از 5 برابر افزایش یافت بااین حال توانست بحران را طی کند چون تقاضا در جامعه وجود داشت . اما الآن در شرایطی که قیمت درو پنجره PVC نوسان 30 تا 35 درصدی داشته، قیمت مواد را حتی اگر ثابت بگیریم چون تقاضایی وجود ندارد هیچ رونقی وجود ندارد و نهایتاً همه واحدهای تولیدی یکی پس از دیگری تعطیل می شوند و همین است که همکار من نسبت به میزان یا کیفیت محصول اعتراض می کند و همکار دیگر من درباره مواد اولیه معترض می شود. درواقع همه اعتراض ها ناشی از یک نکته است و آن عدم رونق در صنعت و تولیدات و رکودی است که ما گرفتار آن هستیم و در بخش مسکن به صورت مضاعف! بنابراین باید سیاست گذاری انجام شود و تکلیف صنعت ساختمان کشور و مسکن عمومی مردم روشن شود. ما سه تولیدکننده ای هستیم که همه این شرایط را تا الآن طی کردیم و توانستیم سرپا بایستیم ولی چه بهایی برای ایستادن سرپایی پرداخت کردیم، نمی دانم! اما می دانم که به این امید تحمل کردم که در آینده نزدیک وعده های دولت یازدهم در مورد رفع این بحران رکودی حل بشود و صنعت ساختمان و مسکن از شرایط موجود خود خارج شود و بارونق ساخت وساز در کشور 40 درصد از صنعت که بخشی از آن ما هستیم به تکاپو بیفتد. </span></p>