نگاهی به تلاقی طبیعت و معماری در آثار هیروشی سامبویچی

مهم ترین ویژگی قابل توجه در آثار هیروشی سامبویچی لمس جریان هوا و حرکت نسیم است که مخاطبان را به سمت این بناهای جذاب فرامی خواند. این اثر در حقیقت شاهدی بر فلسفه ی فکری سامبویچی است که بر اساس آن معماری باید با محیط پیرامون هماهنگ و یکپارچه باشد تا به عنوان جزئی تفکیک ناپذیر و بدیهی از زمین به نظر برسد. بنابراین جای تعجب نیست اگر بدانید سامبویچی بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه علوم توکیو تصمیم گرفت به هیروشیما شهر زادگاهش برگردد که مقصد خوب و شناخته شده ای برای معماران آینده دار و باانگیزه نبود. او به این دلیل دست به چنین انتخاب جسورانه ای زد که می خواست سبک متفاوتی از زیبایی شناسی و فلسفه ی معماری را خلق و گسترش دهد. سامبویچی با اجرای پروژه های متعدد در بافت نه چندان شهری مناطقی مانند میاجیما، هیروشیما، اینوجیما، نائوشیما، روکو و دیگر محله ها در منطقه ی دریای داخلی ستو با ویژگی های آب و هوایی و توپوگرافی این مناطق آشنا شد و ساختمان هایی طراحی کرد که ریشه در طبیعت بومی آن داشتند. دریافت معتبرترین جوایز معماری ژاپن به گفته ی سامبویچی، او قبل از شروع هر پروژه، حتی پیش از آنکه در مورد طراحی معماری بنا تصمیمی جدی بگیرد، دو یا سه سال درزمینه ی ویژگی های زمین، آب وهوا و گذشته ی تاریخی منطقه احداث پروژه تحقیق می کند. توجه او در مرحله ی اول معطوف بر استفاده از منابع طبیعی در دسترس در فرآیندی است که آن را انتقال مصالح طبیعی از دل طبیعت به ساختار بنا می نامد. سامبویچی معتقد است این کار نه تنها تأثیرات مخرب زیست محیطی پروژه را کاهش می دهد بلکه مقاومت بنا در جریان گذشت زمان را هم تضمین می کند. سامبویچی با این رویکرد و طراحی آثاری منحصربه فرد توانست برخی از معتبرترین جوایز معماری ژاپن مانند جایزه ی موسسه ی معماری ژاپن 2011 برای طراحی موزه ی هنر اینوجیما سیرنشو را دریافت کند. موزه هنر که قبلاً پالایشگاه مس جزیره اینوجیما بود، در جریان بازسازی با طراحی جدید تبدیل به یادمانی جذاب شده که آثار مخرب زیست محیطی پالایشگاه را از بین می برد و درعین حال خاطره ی دوران صنعتی این جزیره را زنده نگه می دارد. بهار امسال برای اولین بار مروری گذشته نگر بر آثار سامبویچی در گالری توتوما هم زمان با انتشار اولین کتاب او با نام هیروشی سامبویچی- معماری دریای داخلی انجام شد. وی می گوید: برای من معماری زمانی ایده آل است که با نگاه به فرم ها و منابع طبیعی احساسی عمیق از جریان باد، آب و خورشید در وجود مخاطب ایجاد کند. در معبد ایتسوکوشیما این ایده آل به صورت کاملاً واضح و زیبایی مجسم شده است. جذر و مد دریای داخلی ستو معمولاً سطح آب را در هر شش ساعت حدود سه متر تغییر می دهد و این بالا و پایین رفتن آب دریا باوجود خط افقی راهروهای خارجی معبد قابل مشاهده است. زیبایی این معبد شب ها با نمایان شدن نور ماه چند برابر می شود. این بنا به ما نشان می دهد اجدادمان چگونه از طبیعت می ترسیدند، آن را پرستش می کردند و به جای تلاش برای کنترل نیرویش تسلیم می شدند. می گویند حتی 70 سال بعد از بمباران هیروشیما هیچ گیاه و درختی بر این زمین سبز نشد. هیروشیما شهری است که به طرز خارق العاده ای حیات دوباره گرفته است و من فکر می کنم زنده بودن این شهر به این خاطر است که نفس می کشد. منابع طبیعی در تمام شهرهای دنیا وجود دارد و من می خواهم توجه مردم را به سمت اهمیت عناصری مانند باد، آب، خورشید، ماه و زمین جلب کنم و دوست دارم مردم در خانه هایی زندگی کنند که با استفاده از این منابع ساخته شده باشند. من بیشتر از 2 سال و نیم از عمرم را صرف تحقیق بر روی دهکده ی هونمیورا کردم و فهمیدم که خانه ها در این منطقه با چینش شمالی جنوبی مسیرهای عبور باد مخصوصی برای ایجاد تهویه ی طبیعی دارند و این چیزی است که در تمام دهکده می توانید ببینید. این سبک معماری در حقیقت جلوه ای از کاربرد ماهرانه قدرت های طبیعت است که روستاییان بر آن تسلط داشته اند. طرح دهکده ی هونمیورا شبیه به وصیتی خردمندانه است که از گذشتگان به نسل های بعدی رسیده و من دوست دارم معماری ام چنین وصیت نامه ای باشد.