حق مسکن پیشکش

حق مسکن پیشکش! وزیر محترم کار، تعاون و رفاه اجتماعی هنگام اعلام ساخت مسکن امید برای کارگران به اندازه موقع اعلام افزایش 20 هزارتومانی حق مسکن کارگران خندان به نظر نمی رسید. ساخت مسکن امید برای کارگران را وزیر کار، تعاون و رفاه اجتماعی تقریباً یک سال پس از آغاز به کار دولت یازدهم نوید داده بود. درست درزمانی که انتقاد از اوضاع واحوال مسکن مهر به اوج خود رسیده بود و تا حدودی امیدهای متقاضیان مسکن مهر به علت انتقادات سخت وزیر مربوطه به ناامیدی تبدیل شده بود دکتر ربیعی به عنوان وزیر کار و حامی کارگران مشمول بیمه تأمین اجتماعی، به حدود شش میلیون کارگر زیرمجموعه این وزارتخانه نوید داد که در حال مطالعه طرحی با عنوان ساخت مسکن امید برای کارگران هستند. این خبر تا حدودی آلام متقاضیان ناامید از نابسامانی مسکن مهر را تسلی وتسکین بخشید چراکه بخش عمده ای از متقاضیان مسکن مهر در میان همین کارگران مشمول مسکن امید نوید داده شده توسط وزیر کار بودند. اما امیدواران به مسکن امید به این فکر نکرده بودند که چه بسا سرخوردگی حاصل از عملی نشدن مسکن مسکن از نوع امید بیشتر از سرخوردگی ناقص اجراشدن مسکن مهر خواهد بود. علیرغم پیگیری های مداوم هنوز که هنوز است نه خبر و نه اثری از مسکن امید به چشم نمی خورد. هرچند در آن مقطع، عده ای از کارشناسان با توجه به بهره مندی وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی از امکانات و منابع هلدینگ های سازمان تأمین اجتماعی با عنوان شستا نسبت به ساخت مسکن امید توسط وزارت کارخوش بین بودند و حتی این وزارتخانه را در به سرانجام رساندن تأمین مسکن کارگران از وزارتخانه متولی ساخت مسکن یعنی راه و شهرسازی موفق تر ارزیابی می کردند اما گذشت زمان نشان داد که مخالفان این ایده دوراندیش تر از موافقان به قضیه نگاه کرده بودند. مخالفان طرح، موازی کاری وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی را در ساخت وساز با وزارت راه و شهرسازی به صلاح این دو وزارتخانه و جامعه مشمول نتیجه تصمیم ساخت مسکن نمی دانستند. آنها بر این باور بودند که اگر وزارت کار به پشتوانه منابع هلدینگ های شستا اراده ای برای تأمین مسکن کارگران دارد این وظیفه را به متولی اصلی آن یعنی راه و شهرسازی محول کند. اما آنچه عاید کارگران شد نه به بار نشستن مسکن امید وعده داده شده توسط وزیر کار و نه اتمام مسکن مهر توسط وزیر راه و شهرسازی بود که سال هاست در انتظار اتمام نواقصش بودند. اما جامعه کارگری این روزها خبر جدیدی را نیز از زبان وزیر محترم کار شنیده است. همان طور که ابتدا اشاره شد اعلام این خبر مسرت بخش توسط وزیر کار همراه با رئیس جمهور محترم در سفر به استان البرز صورت گرفت. وزیر کار چنان با گشاده رویی و چهره خندان خبر افزایش بیست هزارتومانی حق مسکن کارگران را اعلام کرد که انگار می خواهد خبر اهدای یک باب واحد مسکونی با عنوان مسکن امید را به کارگران نوید دهد. البته شاید هم حق با وزیر باشد چراکه از آغاز پرداخت حق مسکن به کارگران تاکنون همه اش20 هزار تومان بوده که با افزایش جدید، بناست 40 هزار تومان شود. استارت افزایش حق مسکن کارگران نیز به سان ساخت مسکن امید در همان سال 93زده شده بود اما از آن زمان تاکنون در دالان های تودرتوی تصویب و عدم تصویب نمایندگان و مجلس و عدم موافقت کارفرمایان سر در گریبان بود و احتمالاً شادمانی وزیر کار هم به خاطر همین خروج از دالان بوده است نه افزایش 20 هزارتومانی حق مسکن کارگران. وزیر محترم کار، خود بهتر از همه می دانند درصورتی که با تقلای دولتمردان و با ارتقای تسهیلات بانکی تا سقف 160 میلیون تومان امکان تهیه مسکن توسط کارگر وجود نداشته باشد چگونه ممکن است با افزایش 20 هزارتومانی حق مسکن بتوان دغدغه این قشر زحمتکش را برطرف کرد. البته دغدغه قشر کارگر فقط افزایش حق مسکنشان نیست، عدم پرداخت حق بیمه و حتی عدم تعلق بیمه به کارگران به مراتب بدتر از عدم تأمین مسکن این بخش از جامعه می باشد به خصوص زمانی که آنها بشوند کسانی به نام کارگر وام های میلیاردی دریافت کرده اند؛همین اواخر شنیده شد نام کسانی در لیست بیمه کارگران ساختمانی مشاهده شده که آن ها ضمن دریافت حق بیمه کارگر ساختمانی، از وام های میلیاردی نیز بهره مند شده اند. به ضرس قاطع می توان گفت مواجه شدن کارگر با این گونه نامهربانی ها تحمل ناپذیرتر از خانه دار نشدن حتی در طول عمر یک کارگر می باشد. سر آخر اما سخنی با وزیر محترم کار، تعاون و رفاه اجتماعی؛ جناب وزیر! اکنون که هم خود و هم اعضای محترم شاغل درهیئت مدیره هلدینگ های زیرمجموعه سازمان تأمین اجتماعی به توانایی تأمین منابع لازم برای ساخت و تأسیس مسکن کارگران اذعان دارید- و شاهد این مدعا اعلام ساخت مسکن امید برای کارگران توسط شخص حضرت عالی بود- به جای خوش کردن دل کارگران به افزایش حق مسکن ناچیز 20 هزارتومانی و یا وعده های سرخرمن دیگر، لطفا اقدامی عملی برای محاسبه صحیح سابقه کاری قشر کارگر بکنید. چراکه کم نیستند کارگرانی که باوجود پرداخت پیشاپیش حق بیمه شان متأسفانه به حق و حقوق مسلم خود نمی رسند و باز هستند کارگرانی که بیش از10 سال در یک مجموعه کارکرده اند ولی کارفرما ، دو سه ماهو حتی بیشتر در هرسال از حق بیمه اش را رد نکرده است. نتیجه این گونه بی مبالاتی ها آیا جز خسران و کار بیش از 35 و 40 سال کارگر به جای 30 سال است؟ شاید باور نکنید، اما اگر باور ندارید می توانید سری به شعبه های تأمین اجتماعی بزنید تا به چشم خود ببینید و با گوش خود از زبان کارگران بشنوید اینهمه اجحافی که در حق شان می شود آن وقت شما با افزایش 20 هزار تومان حق مسکن سرشان منت می گزارید! جناب وزیر، حق مسکن پیشکش! لطفاً پیگیری کنید حق بیمه و سابقه سنواتی کارگر را به درستی بپردازند . قادر نصیری ترزنق