باید ها و نبایدها در مسکن اجتماعی

امروزه ساخت واحد های مسکونی به صورت انبوه و در قالب شهرک های مسکونی ،جزء جدایی ناپذیر زندگی بشر شده است. از پیامد های صنعتی شدن جوامع انسانی یکی ایجاد انبوه مناطق مسکونی به صورت وسیع است. مجموعه های مسکونی که از همان ابتدای شکل گیری ، وی zwj;ژگی برجسته آنها یکنواخت بودن و یکسان سازی تمامی این واحدها است. مسکن انبوه ،گروههای تقریبا همگون مردم را در یک جا مجتمع می کنند و بر این اساس، گروههای سنی و درآمدی مشخص و نزدیک به هم در یک بافت مسکونی انبوه تجمع پیدا می کنند. اما این یکسان سازی، به دنبال خود یکنواختی و نداشتن تنوع و چند گونگی را هم به دنبال دارد. این مناطق مسکونی ممکن است به اندازه ای یک شکل و شبیه هم باشند که ساکنین ، قادر به بسط و گسترش احساس تعلق به محل مسکونی خود را از دست بدهند. اصولا معنای مسکن از نظر لغوی ، یعنی محلی برای سکون و آرامش و تداعی کننده آن فضایی است که از معنای لغوی آن انتظار می رود. علاوه بر این،مسکن متاثر از فرهنگ است و در یک رابطه تعاملی و دوسویه ، مسکن در فرهنگ ساکنین خود نیز تاثیر می گذارد.رابطه مسکن و فرهنگ را می توان به رابطه فرم و محتوا مثال زد. مصالح ساختمانی، اقتصاد و تکنولوژی تاثیر گذار بر فرم هستند و عوامل اجتماعی و فرهنگی ، تعیین کننده محتوای محلات مسکونی است. متاسفانه در بیشتر پروژه های انبوه سازی و شهرک سازی در کشور ما فقدان یک دیدگاه فرهنگی-اجتماعی بارز خودنمایی می کند و اصولا انبوه سازان ما با این مقوله بیگانه اند. محلات و شهرک های مسکونی در کشور ما ساخته می شوند تا جمعیتی با گوناگونی قومی ، اجتماعی و آداب رسومی مختلف را در خانه هایی بدون وجود ارتباط در این ویژگی ها و صرفا بر اساس توان اقتصادی در خود جای دهند و این یک اشتباه است. بیشتر محلات مسکونی جدید که بخصوص در اطراف شهر های بزرگی مانند تهران ایجاد می شوند ، به مثابه خوابگاه های بزرگی هستند که جمعیت نیازمند به مسکن را بدون توجه به رابطه روانی و عاطفی، آنها را با هم د رخود جای می دهند.اگر خوب دقت کنیم در کمتر مجموعه مسکونی به ارتقاء روابط همسایگی توجه شده است. به قول یک هنرمند سو ئدی ؛ زندگی در این مستغلات مسکونی جدید مانند زیستن در یک جدول و داشتن احساسی شبیه یک کسر اعشاری است.