گاهی یادشان می رود

مهم ترین حقوق شهروندی ازجمله امنیت، تأمین اجتماعی، آزادی اندیشه و...تقریباً در تمام دنیا یکسان است و مقوله جدید و پیچیده ای نیست. رونمایی از این منشور درواقع به این دلیل است که در کشور ما قوانین مربوط به حقوق شهروندی به درستی رعایت و اجرا نمی شود و دولت درصدد اجرای تضمین شده آن است. همان طور که می دانید داشتن مطبوعات آزاد و حضور تشکل های صنفی، مدنی و سیاسی از حقوقی است که در قانون اساسی برای مردم تعریف شده است و مردم ما انتظار دارند نتایج ملموسی را درزمینهٔ رعایت حقوق شهروندی در جنبه های مختلف زندگی شان ببینند. برخی مدیران و مسئولان گاهی یادشان می رود، شهروندی که برای جابه جایی و سفرهای شهری خود در پایتختی با بیماری مزمن، در ازدحام بیش ازحد مترو و اتوبوس ساعت ها وقت و انرژی خود را تلف می کند، هرروز در خیابان های شلوغ و هوای آلوده قدم زده، نفس می کشد و محکوم به رانندگی در بزرگراه ها و اتوبان هایی است که دیگر گنجایش خودروها را ندارد و آلودگی صوتی ناشی از بوق های گوش خراش آن ها نیز زخمی به زخم های روحش افزون شده، از حقوق شهروندی خود دست شسته است. حقوق شهروندی در شهری که دیدن برج های بلند و ساختمان های سر به فلک کشیده اجبار است و مجتمع های تجاری و مسکونی نه تنها نفس شهر را به شماره انداخته اند بلکه فرصت دیدن مناظر طبیعی کوه، افق و طلوع و غروب خورشید را که شهرنشین به شدت به آن نیاز دارد چگونه معنا می شود؟ در منشور حقوق شهروندی در کنار بقیه حقوق، حق مسکن که نیاز اولیه و ضروری هر شهروند محسوب می شود، در بند س در دو ماده آمده است: ماده 73- حق شهروندان است که از مسکن ایمن و متناسب با نیاز خود و خانواده شان بهره مند شوند. دولت بر اساس نیاز و با رعایت اولویت و امکانات زمینه استیفای این حق را فراهم می نماید. ماده 74- دولت با اتخاذ تدابیر و وضع مقررات لازم، زمینه تأمین و بهبود وضعیت مسکن متناسب با ویژگی های بومی و ارزش های فرهنگی، اجرای مقررات ملی ساختمان و طرح های بهینه سازی مصرف انرژی را فراهم می نماید. دولت باید بر اساس قانون اساسی و چشم انداز توسعه کشور برنامه هایی تدوین کند. اجرای حقوق شهروندی محقق نمی شود مگر با ارزیابی عملکرد دولت در بخش های مختلف، نگاه غیرسیاسی و همکاری و مشارکت همه سازمان ها، ارگان ها و مجموعه های مرتبط.