بفرمایید آب گوارای 2 میلیاردساله

دانشمندان، قدیمی ترین منبع آب شناخته شده جهان را در یک استخر باستانی در کانادا کشف کرده اند که حداقل 2 میلیارد سال قدمت دارد. در سال 2013، یک منبع آب باستانی با حدود 1٫5 میلیارد سال قدمت در معدن کید در اونتاریو یافته بودند، اما وقتی کاوش های عمیق تری در آن منطقه انجام دادند، دریافتند که منبع قدیمی تری هم در زیر آن مدفون شده است. در اکتشافات اولیه ای که در سال 2013 انجام شد، دانشمندان تا عمق حدوداً 2٫4 کیلومتری (معادل 1٫5 مایل) در یک تونل زیرزمینی در یک معدن پیش رفتند. اما عمق بیش ازحد این معدن، که 3٫1 کیلومتر ( معادل 1٫9 مایل) بوده و عمیق ترین معدن فلز جهان است، فرصتی برای محققان فراهم کرد تا به حفاری های خود ادامه دهند. باربارا شروود لولار، ژئوشیمیدان، از دانشگاه تورنتو گفت: یافته های ما در سال 2013، شناخت ما از آب های جاری در دوران باستان را کاملاً متحول کرده و ما را به سمت اکتشافات بیشتر سوق داد. البته معدنی که در آن به اکتشاف می پردازیم، همچنان تا عمق بیشتری به حفاری های خود ادامه می دهد و این موضوع به نفع ما تمام شد . این منبع آب جدید، در عمق حدوداً سه کیلومتری (1٫9 مایلی) زمین یافت شده و به گفته شروود لولار، خیلی بیشتر ازآنچه فکرش را می کنند امکان حفاری در آن وجود دارد. او می گوید وقتی مردم در مورد این آب های باستانی فکر می کنند، تصورشان آن است که باید یک مقدار بسیار کم از آب در یک صخره حبس شده باشد. اما درواقع، این آب ها آن قدر متلاطم هستند که می توانند یک انسان را جابجا کنند. جریان این آب ها با سرعت چندین لیتر در دقیقه جاری می شود؛ حجم این آب ها از پیش بینی های ما بسیار بیشتر است . آب های زیرزمینی معمولاً در مقایسه با آب های سطحی بسیار کند حرکت می کنند. حرکت آن به قدری کند است که به عنوان مثال، در هرسال 1 متر را طی می کنند. اما وقتی در چاه های حفرشده در یک معدن حبس شوند، نرخ جریان آن ها به 2 لیتر در دقیقه هم می رسد. با تحلیل گازهای محلول در آب های زیرزمینی باستانی، ازجمله هلیوم، نئون، آرگون و زنون، محققان تاکنون توانسته اند قدمت این آب ها را حداقل 2 میلیارد سال تخمین بزنند و این منبع عظیم آب را به عنوان قدیمی ترین یافته های این اکتشافات، در نشست پاییزه اتحادیه ژئوفیزیک آمریکا در سان فرانسیسکو ارائه شده و هنوز موردبررسی کارشناسی قرار نگرفته است. اما اگر این یافته ها توسط کارشناسان مستقل هم تأیید شوند، می توانند رکوردهای ژئوشیمی را بشکنند و پیامدهایی فراتر از آن هم خواهند داشت. در تحقیقات گذشته که همین تیم تحقیقاتی نتایج آن را در ماه اکتبر منتشر کرد، تحلیل های صورت گرفته روی محتوای سولفات آب هایی که در عمق 2٫4 کیلومتری یافته شده بودند چیزهای جالبی نشان داد. مثلاً سولفات، در همان محل و در اثر واکنش شیمیایی آب با صخره ها تولیدشده بود و ناشی از حمل سولفات توسط آب های سطحی به زیرزمین نبود. این بدان معناست که شرایط ژئوشیمیایی در این استخرهای باستانی، که از آب های سطحی کاملاً جداشده اند، به اندازه ای مناسب هست که حیات میکروبی را در آن ها حفظ کند. یعنی یک اکوسیستم مستقل در زیرزمین شکل گرفته که می تواند میلیاردها سال به بقای خود ادامه دهد. یکی از محققان این تیم، یعنی لانگ لی، از دانشگاه آلبرتا در یک مصاحبه مطبوعاتی گفت نتایج این اکتشافات بسیار عجیب است. اگر فرآیندهای زمین شناختی بتوانند به طور طبیعی یک منبع انرژی پایدار در این صخره ها ایجاد کنند، زیست کره زیرزمینی مدرنی شکل می گیرد که عمق و وسعت آن به شکل قابل توجهی افزایش می یابد . این بدان معناست که نه تنها مناطق قابل سکونت زمین وسعت بیشتری پیدا می کنند (با توجه به اینکه صخره های چند میلیارد ساله حدوداً نیمی از پوسته قاره های زمین را تشکیل می دهند)، بلکه احتمالاً مناطق قابل سکونت در سایر سیاره های جهان نیز می توانند ازآنچه ما فکر می کنیم گسترده تر باشند. شروود لولار در ماه گذشته توضیح داد: اگر این فرآیند روی صخره های باستانی زمین هم به همین شکل کار کند، فرآیندهای مشابهی می توانند سطح مریخ را نیز قابل سکونت سازند . بااینکه هیچ میکروب زنده ای در آب های زیرزمینی باستانی نیافته بودیم (چه در زمین و چه در هر جای دیگر)، اما در این استخرهای باستانی به یافتن میکروب های زنده بسیار نزدیک تر شدیم. تا آن زمان باید تحقیقات بسیار بیشتری انجام گیرد. شروود لولار می گوید ما هنوز نمی دانیم آب های باستانی در زمین به چه صورت توزیع شده اند. سن این خاک کره های آبی عمیق را نمی دانیم و از اینکه چه تعداد از آن ها قابل سکونت هستند اطلاعی نداریم. هنوز نمی دانیم که آیا درصورتی که در این آب های ایزوله حیات یافت شود، این حیات از نوع مشابه سایر حیات های میکروبی است که برای مثال در منافذ هیدروترمال کف اقیانوس های یافته شده یا با آن ها تفاوت دارد.