یک گام تا فاجعه

در آخرین روز دی ماه، تهران صبح غم انگیزی را به خود دید. ساختمان پلاسکو، ساختمانی 17 طبقه در ضلع شرقی چهارراه استانبول که یکی از اولین ساختمان های مرتفع و مُدرن ایرانی بود، پس از 3٫5 ساعت سوختن، فروریخت. این ساختمان که در سال 1339 ساخته شده بود پس از 56 سال، در روز پنج شنبه براثر آتش سوزی فروریخت و 400 واحد تجاری در آن نابود شد، این در حالی بود که هنوز تعداد زیادی آتش نشان در حال اطفای حریق در بیرون و داخل ساختمان بودند. معمولاً وقوع هر حادثه موجب می شود تا به نکات پیرامون آن بیشتر بیندیشیم و به بررسی و تحلیل عواملی که موجبات حادثه را فراهم کرده بپردازیم تا با آسیب شناسی درصدد رفع عوامل برآمده، به موقع تصمیم سازی کرده و تدبیری بیندیشیم تا از تکرار حوادث تلخ و ناگوار جلوگیری کنیم که تمام راهکارها درنهایت به کاهش خسارات مالی و جانی منتهی می شود. با مروری بر رویدادهای مشابه در تهران و شهرهای دیگر کشور می توان دریافت که در مدیریت بحران موفق عمل نکرده ایم، نهادهای مسئول و عوامل اجرایی هماهنگی لازم را باهم نداشته و همواره شیوه پیشگیری قبل از وقوع حادثه را شاهد نیستیم. در خصوص آتش سوزی ساختمان های شهر، نحوه اطفای حریق و امکانات موردنیاز، کیفیت آن ها و توجه به این موارد را می توان با بررسی در موارد مشابه گذشته جستجو کرد. نداشتن نردبان های بلند، لباس های ضد حریق استاندارد برای آتش نشان ها، استفاده از بالگرد و از همه مهم تر پس از وقوع آتش سوزی آیا برای امدادرسانی نیازمند به این نیستیم که از هجوم جمعیت کنجکاو و نگران به شکل مناسب جلوگیری کنیم تا عملیات کمک رسانی، تردد آمبولانس و دیگر وسایل نقلیه مربوط تسهیل شود. این حادثه دل خراش هشداری است برای همه مردم و مسئولان که در مواجهه با وقوع زلزله احتمالی در تهران بدانند چگونه عمل کنند. بارها و بارها از سوی کارشناسان و صاحب نظران گفته شده که تهران روی گسل زلزله بوده و با داشتن جمعیت بیش از 12 میلیون، در صورت وقوع زمین لرزه در تهران انتظار یک فاجعه ملی را باید داشت. از سوی دیگر با گزارش های مختلف درباره نشست های زمین در پایتخت به نظر می رسد هر ثانیه که بگذرد و مسئول یا کارشناسی به این موارد بی توجهی کند، یک گام به سوی فاجعه نزدیک تر شده ایم.